Powroty

Dwór w Brochatyczach po wojnie został siedzibą sanatorium dla nerwowo chorych. Prowadzi je doktor Majeran, jego pomocnicą jest tyranizująca chorych prostacka pielęgniarka Eliza. Jedną z pacjentek jest Eleonora, utrzymująca, że jest córką przedwojennych właścicieli dworu. Wspomina miniony świat, opowiada o balach, życiu we dworze, wojnie i Niemcach niszczących posiadłość. Jedynym, który wierzy w jej opowieści, jest stary stróż Strychacz. Eliza, przy pomocy młodej praktykantki, zagarnia paczki żywnościowe przysyłane Eleonorze; próbuje walczyć z sympatią, jaką zaczyna do Eleonory czuć doktor. Poleca Strychaczowi spalić stare papiery, jedyne, co pozostało po byłych właścicielach. Do Majerana przyjeżdża z Niemiec psychiatra Jeschonek, proponuje mu wyjazd do kliniki na Zachodzie. Majeran odmawia, wie, że jest potrzebny swoim podopiecznym. Podczas przedinspekcyjnej inwentaryzacji zaczyna tańczyć z rozmawiającą z nim Eleonorą. Eliza obserwuje to zza drzwi. Kiedy po paru dniach Eleonora wyjeżdża po ukończonej kuracji, tłumaczy Majeranowi, że wróci do Brochatycz - tu jest jej jedyny dom, nieważne, czy prawdziwy, czy urojony. Personel żegna ją, mówiąc do niej: jaśnie panienko.
Film zrealizowany jako praca dyplomowa. Subtelna opowieść o przemijaniu i walce o zachowanie własnej osobowości. Nie był rozpowszechniany - pokazy jedynie na festiwalach (np. FFP Gdańsk, 1991).