Portal
SFP
ZAPA
Kino Kultura
Studio Munka
Magazyn Filmowy
Stara Łaźnia
PKMW
1954
Zmysły
Kostiumowy , Romans, Dramat , Włochy, 117 min
Reżyseria: Luchino Visconti
Scenariusz: Luchino Visconti, Suso Cecchi d'Amico
Obsada aktorska
pokaż wszystkich (28)
zwiń listę
Ekipa
pokaż wszystkich (26)
zwiń listę
Opis filmu
Rok 1866. W Wenecji okupowanej przez Austriaków wybucha sprzeczka między włoskim patriotą, markizem Roberto Ussolim, a austriackim lejtnantem Franzem Mahlerem. Kuzynka markiza, hrabina Livia Serpieri, próbuje załagodzić sytuację. Mimo to Roberto zostaje skazany na wygnanie. Przypadkowe spotkanie zamężnej Livii i Franza daje początek ich wielkiej namiętności. Kiedy do wojny z Austrią przystępują Prusy, państwo Serpieri mają przenieść się do posiadłości w Aldeno. Przebywający nielegalnie w Wenecji Roberto prosi kuzynkę, aby zawiozła tam pieniądze organizatorom powstania narodowego. Livia z wdzięczności za okazane jej zaufanie postanawia zerwać z Franzem, lecz kiedy ten zjawia się w Aldeno, szukając schronienia jako dezerter, znów mu ulega, a w drogę wyprawia
z pieniędzmi przeznaczonymi dla spiskowców. W decydującej bitwie Włoch i Prus z Austrią pod Custozą Roberto bezskutecznie namawia dowództwo włoskie na przyłączenie do regularnej armii ludowej partyzantki. Bitwę wygrywają Austriacy. Livia jedzie do Werony, gdzie przebywa Franz. Zastaje kochanka z inną kobietą. W gniewie denuncjuje go jako dezertera. Kiedy ochłonie, będzie już za późno: sąd wojenny skazał Franza na śmierć.
Pierwszy kostiumowy i pierwszy barwny film Luchino Viscontiego odzwierciedla zarówno upodobania estetyczne wielkiego włoskiego reżysera, jak i poglądy polityczne. Visconti, arystokrata z urodzenia, komunista z przekonań, zrealizował „Zmysły” z typowym dla siebie pietyzmem w odtworzeniu realiów epoki, nadając przy tym filmowi formę przypominającą operę i kształt plastyczny inspirowany klasycznym malarstwem. Jednocześnie oskarżył
w „Zmysłach” klasy posiadające o to, że tocząc wojny tylko we własnym imieniu, nie doceniając pozytywnej roli, jaką mogłyby odegrać masy (wyjątkiem jest markiz Ussoli), skazują kraj na klęskę. Z powodu tych lewicowych akcentów politycznych film został okrojony przez cenzurę. Nie udało się go jednak sprowadzić w zupełności do kostiumowego melodramatu, więc wywarto nacisk na festiwal w Wenecji, by nie otrzymał żadnej nagrody.
Dziś „Zmysły” budzą podziw dla gry Alidy Valli (Livia), Farleya Grangera (Franz) i Massimo Girottiego (Roberto),
a przede wszystkim urzekają urodą plastyczną. W trakcie zdjęć zginął w wypadku samochodowym ich pierwszy autor, Aldo Graziatti, znany także jako G.R. Aldo. Początkowo zastąpił go brytyjski operator Robert Krasker, który miał doświadczenia z filmem barwnym. Kiedy opuścił plan z powodu innych zobowiązań i nieporozumień z Viscontim,
z operatora kamery na autora zdjęć awansował Giuseppe Rotunno. Był to przełomowy moment w karierze przyszłego wielkiego operatora kolejnych filmów Viscontiego (np. „Lamparta”), Felliniego (m.in. „Satyriconu”, „Rzymu”) i wielu innych reżyserów, także hollywoodzkich. Visconti był początkowo sceptycznie nastawiony do zaangażownia przy "Zmysłach" Rotunno. Na szczęście uległ namowom dwóch spośród swoich asystentów przy „Zmysłach”,
w przyszłości wybitnych reżyserów, Francesco Rosiego i Franco Zefferellego.
z pieniędzmi przeznaczonymi dla spiskowców. W decydującej bitwie Włoch i Prus z Austrią pod Custozą Roberto bezskutecznie namawia dowództwo włoskie na przyłączenie do regularnej armii ludowej partyzantki. Bitwę wygrywają Austriacy. Livia jedzie do Werony, gdzie przebywa Franz. Zastaje kochanka z inną kobietą. W gniewie denuncjuje go jako dezertera. Kiedy ochłonie, będzie już za późno: sąd wojenny skazał Franza na śmierć.
Pierwszy kostiumowy i pierwszy barwny film Luchino Viscontiego odzwierciedla zarówno upodobania estetyczne wielkiego włoskiego reżysera, jak i poglądy polityczne. Visconti, arystokrata z urodzenia, komunista z przekonań, zrealizował „Zmysły” z typowym dla siebie pietyzmem w odtworzeniu realiów epoki, nadając przy tym filmowi formę przypominającą operę i kształt plastyczny inspirowany klasycznym malarstwem. Jednocześnie oskarżył
w „Zmysłach” klasy posiadające o to, że tocząc wojny tylko we własnym imieniu, nie doceniając pozytywnej roli, jaką mogłyby odegrać masy (wyjątkiem jest markiz Ussoli), skazują kraj na klęskę. Z powodu tych lewicowych akcentów politycznych film został okrojony przez cenzurę. Nie udało się go jednak sprowadzić w zupełności do kostiumowego melodramatu, więc wywarto nacisk na festiwal w Wenecji, by nie otrzymał żadnej nagrody.
Dziś „Zmysły” budzą podziw dla gry Alidy Valli (Livia), Farleya Grangera (Franz) i Massimo Girottiego (Roberto),
a przede wszystkim urzekają urodą plastyczną. W trakcie zdjęć zginął w wypadku samochodowym ich pierwszy autor, Aldo Graziatti, znany także jako G.R. Aldo. Początkowo zastąpił go brytyjski operator Robert Krasker, który miał doświadczenia z filmem barwnym. Kiedy opuścił plan z powodu innych zobowiązań i nieporozumień z Viscontim,
z operatora kamery na autora zdjęć awansował Giuseppe Rotunno. Był to przełomowy moment w karierze przyszłego wielkiego operatora kolejnych filmów Viscontiego (np. „Lamparta”), Felliniego (m.in. „Satyriconu”, „Rzymu”) i wielu innych reżyserów, także hollywoodzkich. Visconti był początkowo sceptycznie nastawiony do zaangażownia przy "Zmysłach" Rotunno. Na szczęście uległ namowom dwóch spośród swoich asystentów przy „Zmysłach”,
w przyszłości wybitnych reżyserów, Francesco Rosiego i Franco Zefferellego.
Andrzej Bukowiecki
opis redakcji
Dane produkcji
ROK PRODUKCJI:
1954
KRAJ PRODUKCJI:
Włochy
JĘZYK PRODUKCJI:
włoski, niemiecki
RODZAJ / GATUNEK:
Kostiumowy , Romans, Dramat , Historyczny, Wojenny
PREMIERA ŚWIAT:
wrzesień 1954
TYTUŁ ORYGINALNY:
Senso
TYTUŁ ANGIELSKI:
Senso
PRODUKCJA:
Lux Film
Dane techniczne
CZAS:
117 min
OBRAZ:
kolor, 1,66:1
DŹWIĘK
mono
Copyright © by Stowarzyszenie Filmowców Polskich 2002 - 2024