Stąd do wieczności

Rok 1941. Do amerykańskiej bazy wojskowej w Schofield na Hawajach trafia szeregowiec Robert E. Lee Prewitt.
W innej bazie dosłużył się stopnia kaprala i zasłynął jako trębacz, ale stracił tę funkcję na rzecz znajomego dowódcy, więc za cenę dobrowolnej degradacji zmienił miejsce stacjonowania. Prewitt jest także bokserem. Kiedyś jednak niefortunnym ciosem na ringu pozbawił rywala wzroku i teraz odmawia wzięcia udziału w turnieju pięściarskim baz wojskowych, w którym jego wygrana zapewniłaby awans komendantowi bazy, kapitanowi Holmesowi. Za odmowę Holmes pastwi się nad Prewittem. Nieustępliwego żołnierza wspiera jego przyjaciel, szeregowy Angelo Maggio. Niezłomna postawa Prewitta wzbudza szacunek sierżanta Wardena. Nieszczęśliwie kończą się romanse żony Holmesa, Karen, z Wardenem i klubowej hostessy, Almy „Lorene” Burke, z Prewittem. Nadużywający alkoholu Maggio zostaje skazany za wybryk na pół roku więzienia, gdzie katuje go sadystyczny sierżant James „Grubas” Judson. Maggio ucieka, ale umiera na oczach Prewitta i Wardena. Prewitt zabija „Grubasa”, a sam, ciężko ranny w walce z nim, ukrywa się u „Lorene”. Na wieść o ataku Japończyków na Pearl Harbor, który podrywa do boju bazę w Schofield, Prewitt tak zapamiętale biegnie tam, żeby spełnić żołnierski obowiązek, iż nie zatrzymuje się na wezwanie sierżanta z patrolu
i ginie od wystrzelonej przez niego kuli.

Nagrodzona w 1954 r. ośmioma Oscarami (film, reżyseria: Fred Zinnemann, scenariusz: Daniel Taradash, drugoplanowa rola żeńska: Donna Reed – „Lorene”, drugoplanowa rola męska: Frank Sinatra – Maggio, zdjęcia czarno-białe: Burnett Guffey, montaż, dźwięk) ekranizacja nie mniej głośnej powieści Jamesa Jonesa pod tym samym tytułem. Warto zwrócić uwagę, że Zinnemann dostał za reżyserię drugiego Oscara z rzędu: rok wcześniej statuetkę przyniósł mu western „W samo południe”.
Jakkolwiek „Stąd do wieczności” zaliczane jest do filmów wojennych, batalistyka pojawia się dopiero w ostatnim akcie. Wcześniej rozgrywa się dramat psychologiczny: opowieść o kipiących emocjach ludzi w mundurach oraz ich bliskich, które często nie wytrzymują presji drylu koszarowego i regulaminu wojskowego, jakiej są poddane. Na ekranie oskarżenie armii o dehumanizację jest złagodzone w stosunku do pierwowzoru literackiego, a sam film nosi znamiona hollywoodzkiego sentymentalizmu i konserwatyzmu estetycznego. Mimo to wciąż się go bardzo dobrze ogląda, głównie dzięki kreacjom aktorskim Montgomery’ego Clifta (Prewitt), Sinatry, Reed i Deborah Kerr (Karen Holmes). Nieco słabiej wypada Burt Lancaster w roli Wardena, choć w scenie upicia się swego bohatera pokazuje aktorski pazur.