Dzieci Hiroszimy

Hiroszima, siedem lat po zrzuceniu przez Amerykanów bomby atomowej na miasto. Takako Ishikawa, miejscowa nauczycielka, powraca po kilku latach nieobecności w rodzinne strony. Chce odnaleźć dawnych przyjaciół, uczcić pamięć rodziców. Z całej rodziny tylko ona nie zginęła. Zatrzymuje się u Natsue, dawnej znajomej, która przeżywa teraz ogromną tragedię – wprawdzie przeżyła kataklizm atomowy, ale stała się bezpłodna. Spotyka innych swoich znajomych, którzy opowiadają jej o swych dramatach. Pośród zgliszczy Takako szuka dziecka, którym opiekowała się w czasie wojny. Wiele dzieci cierpiących na chorobę popromienną znajduje się w szpitalu. Jest wśród nich ogromna liczba sierot, niektóre przygarniają do siebie obcy ludzie. Kobieta spotyka dawnego sługę swej rodziny, jest teraz niewidomy, ma zniekształconą twarz, żebrze. Zaczyna się nim – oraz jego wnukiem – opiekować. Starzec jednak odrzuca pomoc, powierzając Takako pieczę nad chłopcem. Sam ginie w płomieniach baraku, w którym mieszka.

Jeden z pierwszych filmów Kaneto Shindo, uznanego mistrza kina japońskiego. Reżyser pochodzi z Hiroszimy, podczas ataku atomowego utracił wielu swoich bliskich. „Dzieci Hiroszimy” – zrealizowane na zlecenie Japońskiego Związku Nauczycieli – były pierwszym filmem poświęconym tragedii miasta, jaka rozegrała się 6 sierpnia 1945 roku, a także jej bolesnym następstwom. Materiałem wyjściowym do scenariusza filmu, którego autorem był Arata Osada, stały się wypracowania szkolne dzieci z dotkniętej kataklizmem atomowym Hiroszimy. Film Shindo cieszył się w Japonii ogromnym powodzeniem, choć nie szczędzono mu także krytycznych ocen. Uważano, że jest zbyt sentymentalny, a przez to za mało oskarżycielski w swej wymowie. Doszło do tego, że zleceniodawca postanowił powierzyć ten sam temat do zrealizowania (w oparciu o ten sam materiał literacki) innemu reżyserowi. Nakręcona rok później przez Hideo Sekigawę „Hiroszima” okazała się istotnie niezwykle ostra, ale zawierała i akcenty nacjonalistyczne.