Pasterka i kominiarczyk

Bajkowym królestwem Tachycardii rządzi zezowaty król Karol V+III=VIII+VIII=XVI, znienawidzony przez swych poddanych tak samo jak on ich nienawidzi. Karol kocha Pasterkę z obrazu, umieszczonego w jego tajnej sypialni, ona zaś woli Kominiarczyka z obrazu obok. Nocą obrazy zakochanych ożywają i podejmują próbę ucieczki z wielopiętrowego pałacu – przez komin. Pomaga im w tym Ptak, mający swe porac. hunki z królem, który polując zabił mu żonę. Za jego sprawą ścigający uciekinierów robot zwraca się przeciwko władcy – jak się okaże - uzurpatorowi (który zgładził prawdziwego króla) i doprowadzi do wyzwolenia baśniowej krainy.

Twórcy pierwszej pełnometrażowej francuskiej animacji, Paulowi Grimault, jako jedynemu w Europie, a może i na świecie, dawano szansę na przeciwstawienie się dominacji Disneya, „Pasterka i kominiarczyk” to nie tylko inna od disneyowskiej kreska, unikającą cukierkowo-sentymentalnego dydaktyzmu fabuła i dynamiczny ruch kamery. To przede wszystkim dalekie od infantylizmu przesłanie, skupiające jak w soczewce ogół wartości francuskiego republikanizmu. Gdyby film – powstały według scenariusza Jacquésa Preverta, wybitnego współtwórcy kina francuskiego realizmu poetyckiego – wszedł na ekrany w wersji zamierzonej przez autorów, byłby szokiem dla widzów: nikt wówczas nie myślał o animacji jako o kierunku sztuki filmowej nieadresowanej do dziecięcego widza, a takim właśnie filmem miała być „Pasterka i kominiarczyk”. Producent André Sarrut przemontował dzieło, co stało się źródłem wieloletniego zatargu między nim i autorami. Ostatecznie Grimault przejął prawa do negatywu i przygotował własną wersję opowieści: adresoiwany już do widzów dorosłych film „Król i Ptak” wszedł na ekrany w 1980 roku z nową muzyką Wojciecha Kilara.