Pierścionek z Orłem w Koronie

Powstanie w Warszawie dobiega końca. Dwudziestoletni Marcin przejmuje dowództwo oddziału z rąk majora Steinerta. Każe swoim ocalałym żołnierzom zdjąć mundury i opuścić miasto z cywilami. Jest ranny. Jego dziewczynę Wisię zabierają własowcy. Na chwilę przedtem ukochana daje mu pierścionek z orłem w koronie, cenną pamiątkę ich miłości.
Rannego Marcina wywozi w bezpieczne miejsce łączniczka Janina. Po dojściu do zdrowia Marcin odmawia Steinertowi przystąpienia do podziemnej organizacji „NIE”. Sam chce poznać cele i zamiary nowych władz. W czasie powstańczych walk spotkał Tadka, żołnierza Armii Ludowej, który obecnie działa w komitecie partyjnym. Tadek powierza Marcinowi pracę kierowcy i kontaktuje go z porucznikiem bezpieki Kosiorem. Porucznik wyraźnie nie ma zaufania do Marcina. Podejrzewa, że jest akowskim agentem. Któregoś dnia każe mu jechać ze sobą na dworzec kolejowy w odległym mieście. Marcin z przerażeniem widzi na peronie tłum żołnierzy AK wywożonych przez Rosjan na Syberię. Kosior zabiera z transportu dowódcę sztabu Prawdzica. Jego tożsamości nie rozszyfrowali Rosjanie. Bohater zawiadamia o tym majora Steinerta. Jest teraz gotów z nim współdziałać. Tuż po wizycie u ukrywającego się Steinerta Marcin zostaje schwytany i doprowadzony do Kosiora. Spotyka tam również Prawdzica. Kosior czyta im komunikat o ugodzie aliantów w Jałcie, nakazującej Polakom przyjazne stosunki z Rosjanami. Tłumaczy, że obecna, podziemna działalność AK jest szkodliwa dla Polski. Proponuje, aby dowództwo polskiego podziemia spotkało się z obecnymi władzami i próbowało zawrzeć porozumienie.
Prawdzic wyraża zgodę, a Marcin ma w tym celu pertraktować z majorem. Steinert uważa, że ta propozycja władz jest prowokacją. W końcu jednak godzi się na spotkanie. W dniu zaplanowanych pertraktacji przywódcy AK zostają umieszczeni w samochodach i odjeżdżają w niewiadomym kierunku. W ostatniej chwili Kosior nie pozwala pojechać z nimi Marcinowi. Wieczorem Marcin i Janina dowiadują się, że cała grupa została aresztowana na Pradze. Zrozpaczony Marcin biegnie do komitetu partii porozmawiać z Kosiorem. Zostaje poinformowany, że człowiek o takim nazwisku nigdy tam nie pracował. Wychodzi na ulice miasta. W zrujnowanej kamienicy spotyka Janinę, która nie chce już z nim współdziałać. W jednym z opustoszałych mieszkań zaskoczony widzi Wisię. Oddaje jej pierścionek, który dziewczyna wyrzuca. Znajduje w ruinach pistolet i strzela do siebie.
Film, zaprezentowany na FPFF w Gdyni w 1992 roku, został później zmieniony i ostatecznie ukończony w 1993. Nawiązuje do stylu i problematyki polskiej szkoły filmowej i jej najwybitniejszego osiągnięcia, "Popiołu i diamentu". Jest ostatecznym rozrachunkiem reżysera z etosem Armii Krajowej.