Pan Twardowski

W dworze, w którym mieszka Twardowski, zjawia się diabeł i namawia go do poznania uroków świata. Twardowski jedzie do Krakowa i podpisuje cyrograf, dający mu czarodziejską moc. Żeni się z piękną, ale złą dziewczyną Netą. Dla króla Zygmunta wywołuje ducha zmarłej Barbary. Król przypłaca to ciężką chorobą. Twardowski zostaje wtrącony do lochu. Na wieść o zdradzie żony zrzuca kajdany i wypędza niewierną kobietę z domu. Zjawia się diabeł, żądając od niego, zgodnie z podpisanym cyrografem, duszy. Porywa go i modlącego zostawia na Księżycu.
Udana próba zrealizowania kostiumowego filmu w konwencji ludowej legendy. Jak na owe czasy był zrobiony z dużym rozmachem i wyróżniał się dobrą pracą operatora. Najsłabszą jego stroną była scenografia. Bardzo niedobre makiety Krakowa zubożyły widowiskową stronę filmu. Na czoło obsady wysuwa się bezsprzecznie Kazimierz Junosza-Stępowski, niesamowity, groźny, ale nie przerysowany w ani jednym geście i słowie diabeł.