Palec Boży

Tadeusz Kasprzak, młody chłopiec z prowincji, marzy o karierze aktorskiej. Zdaje egzamin do szkoły aktorskiej, ale nie zostaje przyjęty. Rozmowa ze starymi aktorem uświadamia mu trudności tego zawodu. Tadeusz nie rezygnuje. Postanawia zostać w mieście. Wstępuje do amatorskiego zespołu, by lepiej przygotować się do kolejnych egzaminów. Tam poznaje Alfreda i jego żonę Grażynę. Znajomość przeradza się w przyjaźń i chłopak, zamieszkuje razem z nimi. Kolejny egzamin kończy się klęską. Tadeusz opuszcza mieszkanie Alfreda. Przeżywa ciężki okres pracując nadal w amatorskim ruchu artystycznym. Wizytuje wiejskie zespoły, poznaje wrażliwych ludzi i obserwuje beznadziejną nędzę prowincji. Mimo przekroczonego limitu wieku decyduje się na trzeci egzamin .
W atmosferze obojętności i cynizmu komisji egzaminacyjnej Tadeusz załamuje się psychicznie i wywołuje awanturę. To koniec marzeń o karierze aktora. Odbywa kurację psychiatryczną. Wciąż obraca się w kręgu artystów teatru. Jego nowy przyjaciel Andrzej, grając rolę Edypa rzeczywiście wykłuwa sobie oczy. Tadeusz jest całkowicie załamany. Zrywa z aktorstwem. Wraca do Alfreda, lecz ten jest ciężko chory i przebywa w szpitalu. W wyobraźni widzi przyjaciela, który ucieka ze szpitala, by się z nim spotkać. Gdy dzwoni do szpitala, dowiaduje się, że Alfred nie żyje. Tadeusz postanawia zostać z Grażyną, pogrążoną w rozpaczy po śmierci męża.