Wkraczając w pustkę

Obraz Gaspara Noé okazał się prawdziwą sensacją festiwalu w Cannes, filmem totalnym, rodzajem kina ery techno. Jego bohaterem jest Amerykanin Oscar, diler narkotyków, który z siostrą Lindą mieszka w Tokio. Rodzeństwo łączy silna więź i traumatyczne wspomnienie wypadku z dzieciństwa. Podczas gdy Linda tańczy przy rurze w nocnym klubie, Oscar oddaje się narkotycznym wizjom, interesuje się tematyką śmierci i odrodzenia. Prawdziwy przełom następuje w dwudziestej minucie filmu, kiedy główny bohater ginie. Jego duch pozostając wierny obietnicy złożonej siostrze, że nigdy jej nie zostawi, odmawia jednak rezygnacji ze świata żywych. Od tego momentu śledzimy akcję z punktu widzenia wędrującego ducha, przenikającego ściany, krążącego nad ulicami Tokio, które w ujęciu Noégo zamienia się w mroczną metropolię grzechu i wyalienowania. Ów halucynogenny trip, ujawniający metafizyczne spojrzenie, działa na zmysły świetlnymi pulsacjami, niemal niezauważalnym montażem, hipnotycznymi jazdami kamery.