Opowieści weekendowe - Słaba wiara

Olga i Tomasz, młodzi małżonkowie, mają zrobić szczegółowe badania krwi swego synka. Jest podejrzenie, że dziecko zachorowało na białaczkę. Badania mają to potwierdzić. Oczekiwanie na wyniki wywołuje w rodzicach silny stres. Postawieni w sytuacji krańcowej zaczynają rozmowę na temat cierpienia i śmierci. Między małżonkami dochodzi do różnicy zdań. Tomasz, „wierzący racjonalista”, myśli zawczasu o kosztownym leczeniu dziecka za granicą. Taka kuracja pochłonie całe oszczędności rodziny. Egzaltowana Olga pragnie wymodlić łaskę w niebie. Bożą przychylność zapewni, jej zdaniem, dobrowolne oddanie oszczędności na ofiarę na kościół. Drogi małżonków rozchodzą się coraz bardziej.
Tymczasem, czekając na wyniki najważniejszych badań krwi synka, w gorzkich rozmowach szukają grzechu z przeszłości który zesłał na nich rzekomą zemstę Boga. Kiedy okazuje się, że chłopiec nie ma białaczki, Olga i Tomasz szybko zapominają o wszystkich wzniosłych postanowieniach, które chcieli złożyć w ofierze. Ich miałkie życie wraca do „normy".

„Cykl filmów telewizyjnych to jest taka szczególna formuła, obejmująca szereg filmów, z których żaden nie kontynuuje wątków poprzedniego, a więc poza osobą autora niewiele je łączy. W „Opowieściach weekendowych” wyznacznikiem pewnej wspólnoty jest to, że wszystkie zdarzenia dzieją się w końcu tygodnia (jest to łącznik dość powierzchowny), wszystkie mówią o czasach współczesnych i dotyczą inteligencji i pewnych wyborów moralnych.” Krzysztof Zanussi
Cykl korzysta z formuły podobnej do Dekalogu Krzysztofa Kieślowskiego. Podejmuje temat przemian moralności w czasach przełomu demokratycznego. To Zanussi dla szerokiej publiczności - mówiący tonem lekkim, dowcipnym, bez zbędnej ekwilibrystyki filozoficznej. Wszystkie filmy są mocno osadzone w realiach, w swoistym pejzażu socjologicznym. Opowieści weekendowe to rodzaj zapisu naszej teraźniejszości - posłużyły do postawienia pytań, które wcześniej wydały się ważne Kieślowskiemu.