Cyrano de Bergerac

Ekranizacja głośnej sztuki Edmonda Rostanda, cieszącej się dużą popularnością od chwili jej powstania w 1897 roku. Francja, XVII wiek, epoka Ludwika XIII. Tytułowy bohater, oficer muszkieterów Jego Królewskiej Mości o awanturniczych, ale i poetyckich skłonnościach, zakochuje się w Roxanne, swej pięknej krewniaczce. Boi się jednak wyjawić jej gorących uczuć, by nie zostać wyśmiany, krępuje go – i jest źródłem wszelkich kompleksów – jego wygląd zewnętrzny, zwłaszcza nienaturalnie długi, sterczący nos. Pisze zatem namiętne listy do swej wybranki, podpisując je imieniem Christiana, swego podwładnego. Nie wie jednak, że on również darzy płomiennym uczuciem Roxanne i tylko wrodzona nieśmiałość chłopca powoduje, że ona jeszcze nic o tym nie wie. Listy robią na adresatce ogromne wrażenie, zakochuje się więc natychmiast w ich autorze, sądząc, że jest nim nieśmiały Christian. O uczuciową poradę w tej sprawie Roxanne prosi Cyrana, w tej samej sprawie zwraca się do niego również Christian.

Po sztukę teatralną Edmonda Rostanda sięgał przed Jeanem-Paulem Rappeneau Michael Gordon w filmie „Cyrano de Bergerac” (1950) oraz Abel Gance w „Cyrano i d'Artagnan” (1963). Jednak to ekranizacja Rappeneau jest najwierniejsza oryginałowi, a zarazem najbardziej imponująca inscenizacyjnym rozmachem, efektownością realizacji oraz – nade wszystko – popisem aktorskim, zwłaszcza Gérarda Depardieu w roli tytułowej. Reżyser właściwie niczego nie zmieniał w samej strukturze sztuki, zachował jej pięcioaktową budowę oraz wierszowaną formę, którą dodatkowo zaakcentował montażowym zrytmizowaniem. Film imponuje ponadto bogactwem scenografii i kostiumów, a także malarskimi zdjęciami Pierre'a Lhomme'a oraz osadzoną w epoce muzyką Jeana-Claude'a Petita. Wszystko to przyniosło dziełu Rappeneau kilkadziesiat nagród i wyróżnień, m.in.: Feliksa (1990), canneńską Złotą Palmę dla Depardieu (1990), dziesięć Cezarów (1991), Złoty Glob (1991), Oscara za najlepsze kostiumy (1991), a także Cezara Cezarów (1995).