Chronopolis

Pełnometrażowy film animowany Piotra Kamlera, będący summą jego oryginalnej twórczości, rozpoczyna plansza następującej treści: „Nie ma wystarczających dowodów na nieistnienie miasta Chronopolis. Przeciwnie, sny i rękopisy zgodnie świadczą o tym, że historia Chronopolis jest historią wieczności i pragnienia. Komponowanie materii czasu jest jedynym zajęciem, jedyną przyjemnością mieszkańców miasta, uroczystych i obojętnych. Pomimo monotonii i nieśmiertelności trwają oni w nadziei na wydarzenie wielkiej wagi, które ma nastąpić podczas spotkania istoty ludzkiej z oczekiwaną chwilą. Otóż chwila ta właśnie powstaje...” „Chronopolis” to frapująca opowieść o samotności, alienacji, poczuciu zagubienia i – nade wszystko – upływającym czasie. Niezwykle przejmujące są ostatnie kadry filmu, w których tytułowe miasto niknie niczym świeżo odkryte przepiękne freski w słynnej sekwencji „Rzymu” Federico Felliniego. Dziesięć lat później Kamler zrealizował „Ulotną misję”, swoisty sequel „Chronopolis”.

Piotr Kamler, klasyk światowej animacji, w kraju prawie nieznany, choć od ćwierć wieku ponownie mieszka w Polsce. Wszystkie jego filmy, z wyjątkiem debiutanckiego „Miasta”, powstały we Francji. Jest wybitnym artystą, ale także solidnym – w rozumieniu starych mistrzów – rzemieślnikiem. Zgodnie z tradycyjną formułą animacji opracowuje jednostkowo każdy kadr, klatkę po klatce, co może wydawać się w czasach komputerów i zapisu cyfrowego kompletnym anachronizmem. W 1975 roku, kiedy jego „Kroki” w Annecy zdobyły Grand Prix, musiał przed jury złożyć uroczystą przysięgę, że podczas realizacji tego filmu nie korzystał z komputera. Piętnaście lat później w Annecy „Kroki” zostały uznane za najlepszy film trzydziestolecia. Tak powstawało również „Chronopolis” – przez pięć lat (1977-1982) animował stworzone przez siebie postaci i dekoracje pod kamerą z roku 1920, a więc pamiętającą jeszcze czasy kina niemego. Kamler jest laureatem Nagrody Smoka Smoków na Krakowskim Festiwalu Filmowym (2011).