Gdzie zabawki tamtych lat

Ostatni film Stanisława Różewicza (1924 - 2008), wielokrotnie nagradzanego za swoją twórczość scenarzysty, reżysera filmowego i teatralnego. Autobiograficzną opowieść krótkometrażową nakręcił niespełna rok przed śmiercią. To sentymentalna i bardzo osobista podróż w czasie, powrót reżysera do beztroskich dziecięcych lat, do tamtych chłopięcych zabaw i zabawek. W jego czarno - białych wspomnieniach pojawia się starszy zaledwie o trzy lata brat Tadeusz Różewicz, przyszły wielki poeta, dramaturg, prozaik. To z nim mały Stanisław spędzał najwięcej czasu na zabawach, bracia mieli swoje zabawki, które trzeba było samemu stworzyć, wynaleźć, wymyślić, zrobić coś z niczego. Wówczas zabawką było dosłownie wszystko: korki i kapsle od butelek, imitujące ołowiane wojsko, o którym zawsze marzyli, a także kasztany i żołędzie, z których robili ludziki i zwierzęta. I własne dłonie, za pomocą których rzucali przeróżne cienie na ścianie. Sporo uciechy dawało im organizowanie wyścigów przy użyciu fajerek i pogrzebaczy. Okazuje się, że do ulubionych zajęć dzieciaków także w ich czasach należały zabawy na trzepaku. Braci zafascynował również cyrk, a po wyjeździe cyrkowej trupy z ich miasteczka, z wielkim zapałem zbierali ilustracje i fotografie zwierząt. Potem robili wycinanki, tworząc swoistą prywatną menażerię. Obydwaj uwielbiali też kino, najchętniej oglądali westerny z Tomem Miksem i komedie z Charlie Chaplinem, choć częściej musiał im wystarczyć ołówek i dwie kartki papieru, by samemu stworzyć namiastkę filmu animowanego. Minęło 75 lat. Zmieniły się zabawy małych chłopców. Przebojem wdarł się gwałtowny rozwój techniki. Dziś królują komputery, zabawki mechaniczne i roboty. Przyprawiające o zwrót głowy kolorowe zdjęcia pokazują salony gier, a w nich rozgorączkowanych chłopców siedzących przed automatami i zapamiętale przyciskających różne guziki, by wywołać na ekranie widowiskowe wybuchy, potężne eksplozje, wzniecić pożary bądź potraktować wyimaginowanego nieprzyjaciela serią wystrzałów.