Postrzyżyny

Francin i Maria mieszkają w browarze w Nymburku. On stawia pierwsze kroki jako zarządca zakładu piwowarskiego, ona – posiadaczka burzy blond włosów do ziemi – budzie emocje podziwiających jej urodę mężczyzn. Małżeństwo wydaje się wyjątkowo niedobrane – on stateczny i starający się zachować powagę w każdej sytuacji, ona zaś nie ukrywa swej skłonności do figli. Właśnie ma się zebrać rada nadzorcza browaru, na której cześć Maria urządza świniobicie, kiedy zjawia się Pepin – nadmiernie gadatliwy brat Francina. Wizyta ma potrwać dwa tygodnie, ale zapowiada się na dłużej. Maria może figlować do woli, znajdując w Pepinie niezawodnego towarzysza przygód (wspólnie – na przykład – włażą na wysoki komin browaru), przyprawiając Francina o palpitacje. Na szczęście, kobieta skręca nogę w tańcu, co nieco hamuje jej temperament, zaś Pepin zostaje zatrudniony w browarze, co nieco hamuje jego gadatliwość. Niestety, wszystko dobre szybko się kończy i Maria, wyleczywszy kontuzję, wpada na nowy pomysł: wzorem Josephine Baker obetnie włosy na chłopczycę.

Wysnuta ze wspomnień o rodzicach mikropowieść Bohumila Hrabala dała Jiřiemu Menzlowi szansę powrotu do prozy czeskiego mistrza, która przyniosła mu międzynarodową sławę i Oscara za film „Pociągi pod specjalnym nadzorem”. Od czasu sowieckiej interwencji w Czechosłowacji 1968 roku Hrabal był na indeksie, nic więc dziwnego, że jego powieść odczytano jako świadome przeciwstawienie czasu nie tyle dzieciństwa, ile okresu kiedy Czechosłowacją nie rządzili komuniści, ponuremu okresowi „normalizacji” – czystek politycznych po 1968 roku. W istocie „Postrzyżyny” nostalgicznym opisem kraju sprzed 50 lat, pełnym hrabalowskich typów i charakterystycznego dla pisarza poczucia humoru, ilustrowanego – to już zasługa reżysera – gagami w duchu Tatiego bądź czystego slapsticku.