Pokój z widokiem

Młoda Lucy Honeychurch, podróżująca po Włoszech w towarzystwie starszej i nieco kostycznej kuzynki Charlotte Bartlett, zatrzymuje się w małym florenckim pensjonacie, pełnym Anglików. Dumna z przynależności do klasy wyższej, aczkolwiek niezwykle naturalna w swym zachowaniu Lucy musi przełknąć gorzką pigułkę: przypadł jej pokój w pensjonacie poniżej oczekiwań. Szczęściem, dwaj panowie Emerson, ojciec i syn George, rezygnują ze swojego pokoju z widokiem, co okaże się początkiem interesującej znajomości, jakkolwiek panowie należą do innej sfery. Między Lucy i Georgem dochodzi do pewnej zażyłości – dochodzi między nimi do niezobowiązującej, wbrew obowiązującemu konwenansowi, wymiany pocałunków. Nawiązane podczas włoskich wakacji kontakty rozwijają się po powrocie do Anglii, jakkolwiek Lucy przyjmuje oświadczyny Cecila Vyse’a. Kiedy jednak George wraz z ojcem zamieszkają w pobliżu rezydencji Honeychurchów, rodzinne plany ulegną znaczącej modyfikacji.

Jeden z najlepszych filmów sezonu (trzy Oscary z ośmiu nominacji, w tym za film roku i reżyserię, oraz pięć nagród BAFTA – w tym za film roku – z dziewięciu nominacji) stał się kamieniem milowym w twórczości Jamesa Ivory’ego, znanego dotąd z badania kolonialnych i postkolonialnych relacji między Brytyjczykami i Hindusami. Kongenialna ekranizacja powieści E.M. Forstera potwierdziła słuszność metody twórczej reżysera, polegającej na szukaniu śladów wzajemnego przenikania się kultur - nawet w sytuacjach, gdy proces ten wydawałby się niemożliwy . Zachowując nakreśloną przez autora pierwowzoru harmonię i ironiczny dystans, Ivory tak poprzesuwał akcenty, że głównym motywem swojej wersji „Pokoju z widokiem”, podobnie zresztą jak i następnych filmów „literackich”, uczynił samorealizację w wielu jej aspektach – i to zarówno w sensie jednostkowym, jak i społecznym: dojrzewanie do umiejętności pokonywania różnych barier, tak emocjonalnych jak i społecznych, dyktowanych konwenansem.