Niedzielne igraszki

Niedzielny poranek 1953 roku, tuż po śmierci Stalina. Słychać krzyk Głupiej Blachy: "Umarł! Umarł!”. Ludzie komentują ten fakt, a następnie rozchodzą się do swoich zajęć. Na podwórku zostają dzieci i zaczynają „niedzielne igraszki”. Józek kradnie ordery ojca, obwiesza się nimi i przekonuje kolegów, że wyjeżdża do Moskwy na pogrzeb Stalina, a nie na wczasy do Rabki. Wyłudza od Rycha komplet przedwojennych orderów należących do jego ojca. Kierowca samochodu służbowego, który ma odwieźć Józka na dworzec, rekwiruje podejrzane ordery i jedzie złożyć donos. Dzieci dręczą Głupią Blachę. Jedynie Maryśka, samotna dziewczynka, staje w obronie prześladowanej kobiety. Musi za to oberwać, ale w tym momencie zjawiają się panowie, którzy przyjechali przesłuchać grubego Józka i dozorcę, ojca Rycha, w sprawie orderów. Zabawa dzieci trwa w najlepsze. Syn dozorcy musi udusić kota. To warunek, aby ojciec nie dowiedział się o kradzieży odznaczeń. Marysia próbuje ratować zwierzę, chłopcy rzucają się za nią w pogoń. Dziewczynka ucieka na strych i oszalała ze strachu zabija kota budząc gniew małych prześladowców. Następuje uroczysty pogrzeb kota, po którym chłopcy rzucają się na Marysię i zasypują ją w piachu. Józek zostaje zabrany do domu dziecka, jego rodziców bowiem aresztowano. Na pustym podwórku chłopcy ćwiczą musztrę. Powtarzają słowa przysięgi: „Będę walczyć z wrogiem”.
Obraz zwyrodnienia dziecięcych umysłów przez totalitarny system. Zabawy dzieci bezkrytycznie naśladują pełen agresji świat dorosłych, podkreślają jego groteskowość i wyolbrzymiają to, co w nim chore i absurdalne.