Autor widmo

Autor widmo to dość specyficzny rodzaj pisarza. Opłacany jest za to, by nie publikował oficjalnie pod własnym nazwiskiem, a stworzone przez niego powieść czy przemówienie sygnowane są zazwyczaj godnością zamawiającego. Ghost writerem, który złapał Pana Boga za nogi, a przynajmniej tak się wydaje jego agentowi, jest główny bohater, którego imienia nie poznajemy. Jego nowym zleceniem jest napisanie, a w zasadzie poprawienie i przeredagowanie, wspomnień byłego premiera Wielkiej Brytanii, Adama Langa. Pikanterii dodaje fakt, że jego poprzednik Michael McAra zginął w tajemniczych okolicznościach, choć oficjalna wersja głosi, iż popełnił samobójstwo. Kuszony wysokim honorarium bohater podejmuje się tego zadania i w tym celu udaje się na amerykańską wyspę, do letniej rezydencji szefa wydawnictwa, gdzie aktualnie przebywa Lang. Zbiega się to w czasie z poważnymi politycznymi oskarżeniami wysuniętymi przez byłego ministra spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii w stosunku do premiera, które uniemożliwiają mu powrót do kraju. Autor widmo rozpoczyna pracę, która szybka wyrasta daleko poza literaturę.

Mówiąc o filmach Romana Polańskiego, nie sposób uciec od konotacji z wydarzeniami z jego niezwykłej, dramatycznej biografii. Nie inaczej jest w wypadku „Autora widmo”, którego realizacja zbiegła się z trudnym okresem w życiu polskiego reżysera, tworzącego od wielu lat poza granicami naszego kraju. Ukończenie filmu, nawet fabularnie w jakimś stopniu odnoszącego się do sytuacji Polańskiego w tamtym momencie, napotykało przed sobą spore przeszkody, a ostatecznie zmontowany został w prywatnej posiadłości reżysera w szwajcarskim Gstaad. „Autor widmo” oparty jest na bestsellerowej powieści Roberta Harrisa „The Ghost”. Co ciekawe, było to ich drugie podejście do wspólnej pracy po planowanym, a niezrealizowanym projekcie, który miał być ekranizacją innej powieści Harrisa – „Pompeje”. Polański stworzył trzymający w napięciu polityczny thriller, nie rezygnując przy okazji z charakterystycznych dla jego twórczości motywów. Reżyser po raz kolejny wrzuca swojego bohatera w klaustrofobiczny świat rodem z prozy Franza Kafki. Poczucie osaczenia, zaszczucia potęguje skąpanym w szarościach przytłaczającym krajobrazem oddziałującym tym mocniej, im ciaśniej, w obliczu kolejnych intryg, zaciskają się pętle na szyjach bohaterów.