Dzikość serca

Północna Karolina. Sailor Ripley po dwóch latach spędzonych w więzieniu wychodzi na wolność. Natychmiast spotyka się z Lulą Pace Fortune, swą ukochaną dziewczyną. Razem wyruszają do Kalifornii. W trakcie podróży Lula opowiada Sailorowi o swych najtragiczniejszych przeżyciach z dzieciństwa: przed siedmiu lat została zgwałcona przez wuja, później jej ojciec zginął w czasie pożaru domu. Ich śladem udaje się Johnnie Farragut, prywatny detektyw, dawny kochanek Marietty, matki dziewczyny. Nie podoba się jej uczuciowy związek córki z Sailorem i dlatego zleca śledzenie ich każdego kroku. Z kolei za Farragutem podąża – również wysłany przez Mariettę – Santos, dla którego kiedyś pracował Sailor. Ten przedziwny korowód kończy dręczona wyrzutami sumienia matka Luli. By podreperować sobie trochę konto, Sailor decyduje się wziąć udział w napadzie, jednak wpada, w wyniku czego musi odsiedzieć kolejny wyrok. Po wyjściu na wolność zobaczy przed bramą więzienia oczekującą Lulę i swego małego synka.

„Dzikość serca” Davida Lyncha, niekonwencjonalna ekranizacja popularnej powieści Barry'ego Gifforda, to efektowne połączenie melodramatu, thrillera i filmu drogi, a wszystko to – od początku do końca – konsekwentnie utrzymane w pastiszowej poetyce. Fabuła rodem z mydlanej opery podana w histerycznym sosie. Dla jednych wybryk reżysera, lubującego się w łamaniu konwencji, dla innych – przełom w dziejach kina. Canneńska Złota Palma (1990), wręczana wśród braw i gwizdów. „Sailor i Lula są wspaniałymi postaciami. Sailor jest bardzo męski, a jednak szanuje Lulę, pozostając przy tym silną osobą. Uważa Lulę za równą sobie. A ona pozostaje absolutnie kobieca i szanuje Sailora oraz uważa go za równego sobie. Przemierzają ten dziwny świat ramię w ramię, pozostając sobą i akceptując się nawzajem. Dlatego traktowałem ten związek jako bardzo współczesny romans, rozgrywający się w brutalnym świecie; był to film o znalezieniu miłości w piekle” – wspomina Lynch na łamach swej autobiografii „Widzę siebie”.