Nie było słońca tej wiosny

Chaja, młoda Żydówka, po ucieczce z transportu zamieszkuje z polską rodziną, której uratowała życie. Wieś, w której żyje rodzina, bardzo szybko odkrywa obecność Chai. Chłopi szantażują Piotra, który najbardziej nalegał, aby Chaja została w chacie z rodziną, Piotrowi udaje się jednak spacyfikować zagrażających mu chłopów. Żona Piotra coraz bardziej niepokoi się o męża, który wykazuje głęboką fascynację Chają. Żona namawia jednego z kolegów, aby ten namówił Chaję do dołączenia do partyzantów, którym potrzebna jest pomoc lekarska. Tak też się dzieje - Chaja odchodzi z domu. Po jej odejściu chatę otaczają wojska niemieckie. Piotr chowa się, gdyż we wsi wiadomo, że pomagał Żydówce. Niemcy palą chatę i zabijają jej mieszkańców. Z rzezi wychodzi cało tylko Piotr. Gorzki, odheroizowany obraz rzeczywistości okupacyjnej. W naturalistycznie pokazanej polskiej wsi rozkwita miłość skazana na zagładę.