Naprawdę krótki film o miłości, zabijaniu i jeszcze jednym przykazaniu

Prowincjonalne miasteczko, 1989 rok. Wojtek po zwolnieniu z więzienia mieszka z wiecznie zrzędzącą matką. Pewnego dnia wychodzi z domu pod pozorem szukania pracy. Mimochodem okrada staruszkę, idzie za listonoszem, który oprócz torby niesie kwiaty. Z podsłuchanej rozmowy zakochanego listonosza Karola z fryzjerką Kasią dowiaduje się, że kobieta mieszka sama.
Włamuje się do niej przez dach. Przerażona dziewczyna próbuje go upić, ale sama wkrótce znajduje się pod wpływem alkoholu i koniec nocy spędza w łóżku z włamywaczem.
Wkrótce okazuje się, że jest w ciąży. Próbuje popełnić samobójstwo, nie potrafi dokonać wyboru między dwoma kochającymi ją mężczyznami, ostatecznie wychodzi za Karola. Wojtek jednak składa w ich domu wizyty i wygląda na to, że ta trójka nigdy już nie uwolni się od siebie.
Tragikomedia z elementami absurdu i groteski jest rodzajem polemiki - w płaszczyźnie filozoficznej - z Dekalogiem Krzysztofa Kieślowskiego; jej tonacja jest prześmiewcza, a bohaterowie nie kierują się zasadami, lecz impulsami. Pierwotnie był to rzeczywiście krótki, półamatorski film, zrealizowany w 1990 roku.
Pokazany za granicą, zyskał uznanie, nagrody i sponsora, co pozwoliło przekształcić go w film pełnometrażowy. Jest dyskusyjne, czy wyszło to mu na dobre.