Na koniec świata

Rok 1883, zabór rosyjski. Pewna polska rodzina przygarnia niemowlę - dziewczynkę, której matka zginęła w ulicznej strzelaninie. Dwadzieścia lat później owa dziewczyna, Teresa, poślubia Kamila, syna swych przybranych opiekunów. Państwo młodzi i ich teściowa Jadwiga wyjeżdżają do dalekiej Mandżurii, gdzie przy budowie kolei pracuje stryj Kamila, Gabriel. Teresa, od dawna jak gdyby skazana na małżeństwo z Kamilem, nie żywi do swego męża płomiennych uczuć. Chorowity Kamil nie może być namiętnym kochankiem. Młoda kobieta przeżywa fascynację znajomym Kamila - Wiktorem, rosyjskim malarzem o szalonych pomysłach i nieokrzesanych manierach. Podczas wycieczki za miasto Wiktor zaczyna dla żartu trząść kładką nad potokiem. Kamil, idąc na pomoc przerażonej żonie, wpada w rwący nurt. Zanim Wiktor orientuje się, że przyjaciel nie umie pływać, Kamil znika pod wodą. Teresa przerywa romans z Wiktorem. Jest w ciąży. Kiedy zaczynają się bóle, teściowa, na co dzień poruszająca się na wózku inwalidzkim, cudem odzyskuje siły i odbiera poród. Nie chce jednak zgodzić się na oddanie noworodka Teresie. Wkrótce potem Gabriel i teściowa z dzieckiem opuszczają Mandżurię. Tymczasem oszalała z tęsknoty Teresa idzie po torach. Zostaje zastrzelona przez żołdaków, tak jak niegdyś jej matka.
Jadwiga i Gabriel w pociągu rozmawiają z przygodnym towarzyszem podróży. Okazuje się, że mężczyzna od lat poszukuje swego zaginionego dziecka. Jest on ojcem Teresy.
Film Magdaleny Łazarkiewicz (stanowiący bardzo swobodną adaptację powieści Teresa Raąuin Emila Zoli) nie wzbudził entuzjazmu ani widzów, ani recenzentów. Krytykowano meandry dramaturgii i brak pogłębienia psychologii postaci.