Kolor purpury

Pierwsza połowa XX wieku. Południe Stanów Zjednoczonych zdominowane jest przez społeczność murzyńską. Przeważa brutalny, patriarchalny model rodziny, w efekcie czego hierarchia i rola kobiet określone są w bardzo jasny sposób. W tej rzeczywistości przyszło radzić sobie czternastoletniej Celii, mieszkającej wraz z nierozłączną siostrą Nettie i ojcem. Zmuszona do kazirodczego związku z rodzicielem, urodziła już dwójkę dzieci, które zostały jej natychmiast odebrane i oddane na wychowanie obcym ludziom. W młodym wieku Celia wychodzi za mąż za Alberta, mającego jednak dużo większą chrapkę na jej siostrę. Życie dziewczyny zasadniczo się nie zmienia. Wszelkie problemy rozwiązywane są przemocą, a ona zamiast dumnej żony odgrywa raczej rolę cichej służącej zajmującej się trójką dzieci mężczyzny. Wkrótce w nowym domu dołącza do niej Nettie. Radość jednak nie trwa długo, bowiem w wyniku seksualnych zakusów Alberta dziewczyna zmuszona jest wyjechać. Niespełnioną miłością mężczyzny jest lokalna gwiazda estrady Shug Avery. Gdy pewnego wieczoru sprowadza ją do domu, ku jego zaskoczeniu kobieta dużo większe zainteresowanie wykazuje Celią. Między bohaterkami szybko zawiązuje się przyjaźń, której towarzyszy nieśmiała erotyczna fascynacja. Wkrótce Shug wyjeżdża, ale losy Celii już na zawsze będą z nią związane.

Po zrealizowaniu stricte rozrywkowych produkcji – „Bliskie spotkania trzeciego stopnia” (1977), „Poszukiwacze zaginionej arki” (1981) czy „E.T.” (1982) – Steven Spielberg postanowił poszerzyć spektrum swoich artystycznych fascynacji. Zainteresowała go głośna powieść Alice Walker z 1982 roku, wyróżniona Nagrodą Pulitzera. Osadzona w realiach amerykańskiego Południa pierwszej połowy XX wieku opowieść podejmuje szereg problemów, takich jak miłość lesbijska, kazirodztwo, rasizm, hierarchizacja społeczeństwa, oparte na przemocy relacje mężczyzny i kobiety, których we wcześniejszych dziełach amerykańskiego reżysera próżno szukać. Blisko 2,5-godzinny film stanowi pewnego rodzaju złoty środek między bezkompromisowością literackiego pierwowzoru a prawidłami, jakie rządzą hollywoodzkim ekranowym przedstawieniem. Społeczny wymiar opowieści uzupełnia tu potężna dawka poczucia humoru, a i sami bohaterowie potraktowani są z większym przymrużeniem oka niż w książce. „Kolor purpury” to aktorski popis Whoopi Goldberg, Danny’ego Glovera, Margaret Avery oraz Oprah Winfrey. Film Spielberga otrzymał aż jedenaście oscarowych nominacji, ale w efekcie ani jednej statuetki, co czyni go w tej materii dość niefortunnym rekordzistą.