Ofiarowanie

Na Gotlandię dociera wiadomość o zbliżającej się zagładzie jądrowej. Aleksander, 50-letni intelektualista, mąż znacznie młodszej aktorki i ojciec dwójki dzieci, nastoletniej córki i małego synka, gotów jest złożyć Bogu ofiarę ze wszystkiego, co kocha, byle odwrócić widmo katastrofy. W tym samym celu spędza noc z czarownicą. Kiedy budzi się rano, wszystko wokół wydaje się normalne – czy oznacza to, że Aleksandrowi udało się przekonać Bogu, czy też uspokojenie wokół jest sennym marzeniem, które mu się śni. Dla pewności jednak porzuca wszystko, co kocha i posiada, podpalając dom. Chociaż zachowuje trzeźwość umysłu, trafia do szpitala psychiatrycznego. A może drogą do ocalenia świata przez zagładą jądrową okaże się wyrzeczenie zdrowia psychicznego?

Ostatni i zarazem najbardziej osobisty film Andrieja Tarkowskiego: rodzaj spowiedzi artysty w obliczu bezradności wobec losów świata przy jednoczesnym poczuciu odpowiedzialności za innych ludzi. Kiedy bohater w swej gotowości do złożenia ofiary z siebie wyrzeka się słowa, Tarkowski rezygnuje ze słowa na rzecz obrazów, inspirowanych malarstwem ikonicznym (autorem zdjęć jest Sven Nykvist, wieloletni operator Ingmara Bergmana). W ciągu malarsko skomponowanych kadrów reżyser szuka odpowiedzi na pytanie o duchowość współczesnego człowieka, o jego stosunek do tradycji i kultury. Bohater filmu zdaje się porte parole reżysera, zaś wyrazistość filmowego przekazu wzmaga świadomość, że w chwili realizacji filmu u Andrieja Tarkowskiego zdiagnozowano chorobę nowotworową: reżyser zmarł kilka miesięcy po światowej premierze „Ofiarowania”, która odbyła się na festiwalu w Cannes. Jury festiwalu wyróżniło film swoim Grand Prix oraz nagrodą za zdjęcia.