Moja wojna, moja miłość

Pierwsze dni kampanii wrześniowej. Ojciec, zmobilizowany oficer, przykazał szesnastoletniemu Markowi, aby odwiózł młodszą siostrę do Podkowy Leśnej i czekał tam na rychły koniec wojny. Chłopak wraca jednak do Warszawy. Wspólnie z kolegami ślubuje wierność ojczyźnie, a potem bierze plecak i wyrusza na front. Drogi pełne są uchodzącej ludności cywilnej i maszerującego wojska. Marek, wzięty za szpiega, spędza noc na posterunku wojskowym. Rano zostaje zwolniony. Odtąd wędruje razem z Elżbietą, spotkaną przygodnie dziewczyną. Dołącza do nich mały harcerz z siostrzyczką. Po dwóch dniach tułaczki docierają do koszar. Marek nie zostaje wcielony do armii ze względu na młody wiek. Trafia jednak do wiejskiej drużyny harcerskiej. Zniechęcony niepowodzeniem na ćwiczeniach obrony cywilnej, opuszcza drużynę. Elżbieta zarzuca mu egoizm. Nocują w dworskiej stajni. Dziewczyna dostaje gorączki, kaszle. Zabiera ją ambulans. Sam w pustym dworze, zdezorientowany Marek decyduje się pobiec za oddziałem w stronę Warszawy.
Filmowa wizja początku gehenny pokolenia Kolumbów, które, wychowane na literaturze romantycznej, powitało wojnę jak przygodę, lecz szybko poznało tragizm sytuacji.