Milczenie

Jesień 1945 roku. W małym miasteczku wegetuje wraz z młodszym bratem kilkunastoletni sierota Stach. Wspólnie z kolegą zdobywają na różne sposoby środki utrzymania. Nikt nie interesuje się losem chłopców, być może sposób życia usuwa ich poza małomiasteczkową społeczność. Pewnego wieczoru, gdy głodni siedzieli na ulicy, nastraszyli krzykiem spóźnionego przechodnia, którym okazał się miejscowy stary ksiądz. Później Stach poszedł z przeprosinami, ale ksiądz nie dosłyszał pukania. Wkrótce potem kolega ściąga Stacha do ruin pobliskiego zamku, gdzie poniewiera się dużo amunicji. Stach manipuluje przy pocisku, który wybucha. Ciężko ranny chłopak trafia do szpitala. W miasteczku zaczynają krążyć pogłoski, że Stach szykował zamach na proboszcza. Gdy już wiadomo, że stracił wzrok - opinia miasteczka przypisuje to karze Bożej. Ten splot wydarzeń zaktywizował parafian i otoczył nimbem proboszcza. Ksiądz, stary i schorowany, nie wiedząc, jak postąpić - milczy. W czasie pobytu w szpitalu Stach znajduje oparcie tylko w pielęgniarce Kazi. Otoczony jej serdeczną troską i wspomagany siłą woli, powróci do normalnego życia.
Dramat chłopca, przedstawiony w sposób chłodny i bezstronny, demaskuje nie tylko znieczulicę i obojętność małomiasteczkowej społeczności, ale też zamknięcie się przed tymi, którzy nie mogą lub nie chcą dostosować się do obowiązującego sposobu życia. Mentalność tej zbiorowości, ukierunkowanej plotką i zabobonem, przeciwstawia reżyser serdecznej i ludzkiej postaci pielęgniarki Kazi.