Lekcja martwego języka

Rok 1918. Młody porucznik C.K. ułanów Kiekeritz, cierpiący na poważnie zaawansowaną gruźlicę, zostaje odesłany z wojskowego lazaretu do małej mieściny w Karpatach. Jest komendantem punktu etapowego i stacji Turka. Esteta, źle się czuje w prymitywnych warunkach. Jego prawdziwą pasją jest zbieranie dzieł sztuki. Rozmyśla nad sensem życia i śmierci. Lekceważy miłość dróżniczki Lizy Kut i zainteresowanie siostry Czerwonego Krzyża Iriny Parafińczuk. Odwiedza czasem nadleśniczego Szwandę i doktora Stieglitza. Z przypadkowo poznanym porucznikiem dyskutuje o śmierci, jej zadawaniu i doznawaniu. Wędrowny cyrk, który zawitał do miasteczka, organizuje seanse hipnozy. Cyganka--woltyżerka przepowiada Kiekeritzowi rychłą śmierć. Pewnego razu porucznik wyrusza do lasu, gdzie pracują rosyjscy jeńcy. Widzi przez lunetę uciekiniera i z premedytacją go zabija. Tego samego dnia umiera, wyznając przed śmiercią doktorowi Stieglitzowi, że zabijanie jest bezsensowne. Liza Kut z trumną wyjeżdża do Austrii. Zostaje ogłoszony koniec wojny.
Sugestywny obraz z czasów pierwszej wojny światowej i rozpadu monarchii austro-węgierskiej, w tym także odchodzącej formacji społecznej, degeneracji elity, przejawiającej się również w jej upodobaniach artystycznych, wynaturzeniach i dewiacjach psychicznych.