Legenda Tatr

Trzydziestoletni Andrzej przyjeżdża do Zakopanego. Wędrując samotnie po górach spada ze skały. Życie ratuje mu stary gazda Fakla. W góralskiej chałupie Fakla pielęgnuje Andrzeja. Od tego momentu bohater przenosi się w mityczny świat góralskich legend i opowieści. W czasie mitycznym. Andrzej idzie z Faklą upolować niedźwiedzia i jest poddany „próbie wody”. Gazda każe mu się rozebrać do naga i wydobyć ciupagę wrzuconą do rwącego potoku. Przed oczami Andrzeja przewijają się najrozmaitsze historie. Jedna opowiada o Jaśku Mosiężnym, którego muzyka miała niezwykły wpływ na ludzi. Bohaterem drugiej jest młody zbójnik. Złożył swoim towarzyszom przysięgę, że pozostanie z nimi na dobre i złe. Chciał zerwać z przestępczym procederem, więc kompani pozbawili go życia. Później okrutny herszt zbójników Franek Nowolibski został podstępnie schwytany przez wieśniaków i oddany w ręce władz. Osadzony w więzieniu, wyrwał kraty i rzucił się z okna na bruk. Inna opowieść dotyczy ubogiego Mudronia. Wystrugał nieudolnie posąg świętego Antoniego i chłopi postanowili odebrać mu zapłatę. Zrozpaczony Mudroń, pod wpływem natchnienia, wyrzeźbił świętemu nową, niezwykle wyrazistą twarz.
Swą pracę okupił śmiercią. Ostatnia opowieść mówi o Bartku Galicy Zwyrtale. Bartek po śmierci dostaje się do nieba. Staje przed niebiańską bramą trzymając stare skrzypki i od razu zaczyna grać. Od tej chwili aniołowie chcą śpiewać wyłącznie góralskie piosenki. Zmartwiony Pan Bóg wysyła Bartka z powrotem na ziemię. Rozkazuje mu przez całe wieki wędrować po Tatrach i cieszyć ludzkie uszy swoją muzyką.
Andrzej jest uczestnikiem i obserwatorem tych wydarzeń, rozgrywających się w minionych stuleciach. Stary Fakla zabiera go w końcu do tajemniczej groty. Obaj wykuwają złote podkowy dla uśpionych w górach rycerzy.
Współcześnie. Andrzej wyjeżdża z Zakopanego bogatszy o niezwykłe przeżycia.
Film składa się z kilku autonomicznych opowieści, których wątki przeplatają się ze sobą. Zamiarem reżysera było ukazanie w filmie zbiorowego portretu polskich górali.