Labirynt

Tadeusz wraca z zagranicy po kilku latach; zostawił w kraju narzeczoną Wandę, teraz nie może się dostać do wspólnego mieszkania. Sparaliżowana matka przebywa w domu opieki; nie ma z nią żadnego kontaktu. Pływaczka Judyta spycha do wody bojącego się wysokości kolegę, ale nie może zrozumieć swego czynu. Wanda robi dla telewizji program o Pałacu Kultury w Warszawie. Tadeusz chce się z nią tam spotkać. Judyta też zjawia się w Pałacu; szuka wyjaśnienia swego postępku na wykładzie z psychotroniki. Zdenerwowana, mdleje w toalecie. Tadeusz nie może porozumieć się z Wandą, zostaje zamknięty w Pałacu. Błądzi po korytarzach, ścigany przez wytwory swej wyobraźni. Atakuje strażnika; Judyta jest świadkiem zajścia. Mężczyzna zaczyna ją prześladować. Dogania dziewczynę na basenie, ale udaje się jej wymknąć. Tadeusz znajduje ją w najwyższym pomieszczeniu Pałacu, gwałci dziewczynę - gwałt przeradza się w miłosne zbliżenie. Oboje stają na barierze tarasu, patrzą na wschód słońca. Nie są już sami.
Debiut reżyserski, będący jednocześnie pracą dyplomową. Reakcje bohaterów miały być zobrazowaniem rozterek pokolenia lat osiemdziesiątych. Zastosowana symbolika wizualna utrudniła realizację tego zamiaru.