Bogowie muszą być szaleni

Kalahari. Rozciągająca się na terytorium kilku afrykańskich państw kraina jest głównym obiektem zmagań bohaterów. A jest ich co najmniej paru. Xi – buszmen zamieszkujący wraz ze swoim plemieniem pustynne obszary. Prowadzi on proste życie z dala od cywilizacji, kompletnie nie zdając sobie sprawy z postępu technicznego, do tego stopnia, że samochód jest dla niego niezwykle szybkim i głośnym zwierzęciem, a samolot ptakiem latającym bez poruszania skrzydłami. Toteż gdy z nieba (dosłownie) spada pusta butelka po coca-coli, bohater wraz ze współplemieńcami traktuje ją jako dar od bogów. Drogocenny przedmiot szybko wzbudza niesnaski, w związku z czym Xi postanawia wyruszyć w podróż, by zwrócić niespodziewany podarek. Andrew z kolei jest mikrobiologiem prowadzącym każdego roku badania nad fauną i florą Kalahari. Jego największą bolączką są relacje z kobietami. Mężczyzna zawsze traci głowę, robiąc z siebie pośmiewisko. Problem w tym, że właśnie ma wyjechać po Kate, amerykańską dziennikarkę, która przybywa do Botswany, by uczyć tutejsze dzieci, a jednocześnie z nadzieją na realizację ciekawego materiału. Losy bohaterów krzyżują się w dość zabawny sposób, a przewinie się jeszcze przez nie terroryzujący okolicę lokalny rzezimieszek Sam Boga.

Już samo to, gdzie film został zrealizowany, może wzbudzać sporą ciekawość. „Bogowie muszą być szaleni”, koprodukcja dwóch afrykańskich państw: Botswany i RPA, to propozycja jak na nasze warunki dość egzotyczna. Obraz wyreżyserowany przez Jamiego Uysa (był także autorem scenariusza), choć mocno zabarwiony kolorytem lokalnym, na poziomie treści nie odbiega zbytnio od uniwersalnych wzorców, przez co jest zrozumiały w każdym zakątku świata. Jednym z najtrudniejszych wyzwań, jakie stanęło przed Jamiem Uysem, było znalezienie odtwórcy roli buszmena Xi. Po trzech miesiącach poszukiwań reżyser trafił w końcu na idealnego kandydata – N!xau, który podobnie jak bohater nigdy wcześniej nie miał kontaktu z nowoczesną cywilizacją, stąd wiele jego ekranowych reakcji było po prostu autentycznych. Ta sympatyczna komedia z wieloma slapstickowymi wstawkami, w zabawny sposób obrazująca zderzenie cywilizacji z naturą, została bardzo dobrze przyjęta; zdobyła prestiżowy laur na festiwalu w Montrealu oraz była nominowana do Cezara w kategorii „najlepszy film zagraniczny”. W 1989 roku na fali sukcesu filmu Uys zrealizował jego kontynuację – „Bogowie muszą być szaleni II”.