Łowca androidów

Los Angeles roku 2019 staje się ponurym miastem wieżowców, zalanych kwaśnym deszczem i latających samochodów w skażonym powietrzu. Po ulicach snują się replikanci – androidy o określonym czasie działania, wyprodukowane przez Tyrell Corporation i przeznaczone do pracy na odległych kosmicznych koloniach. Replikantów, którzy wymykają się kontroli człowieka, eliminują łowcy androidów – policjanci do zadań specjalnych. Tacy jak Rick Deckard, który ściga czwórkę replikantów pod wodzą Roya Batty’ego, mającą na sumieniu kilka morderstw dokonanych na ludziach. W starciu z androidami pomaga Deckardowi Rachael - asystentka zamordowanego przez roboty Eldona Tyrella, która sama okazuje się replikantką. Po zwycięskiej rozprawie z Battym policjant w towarzystwie Rachael wyjeżdża z miasta.

„Łowca androidów” jest ekranizacją powieści Philipa K. Dicka „Czy androidy marzą o elektrycznych owcach?”. Jakkolwiek Dick uważany jest za jednego z mistrzów s.f., z dzisiejszego punktu widzenia był raczej futurologiem, przenoszącym problemy współczesności o pół wieku w przyszłość i próbującym badać je z perspektywy XXI wieku. Jakkolwiek tekst Dicka obracał się wokół problemów egzystencjalnych i pytał o granice człowieczeństwa rozszerzające się wraz ze zdolnością abstrakcyjnego myślenia ofiarowaną androidom, Ridley Scott nie myślał o filmie z tezą, chodziło raczej o intelektualną zabawę, rodzaj filmowego komiksu z żywą akcją i barwnymi bohaterami, wzorowanym na wzorcach chandlerowskich. Ten model nie sprawdził się: film w wersji producenta został odrzucony zarówno przez krytykę, jak i publiczność, która nie zaakceptowała futurystycznego miejskiego westernu. A jednak „Łowca androidów” – dzięki sugestywnej wizji niedalekiej przyszłości – zaznaczył swoją obecność w historii kina. Nominowany do Oscara za scenografię i efekty specjalne film odrodził się na 10-lecie w wersji reżyserskiej.