Człowiek słoń

Koniec XIX wieku, wiktoriańska Anglia. Główną atrakcję jednego z londyńskich jarmarków stanowi objazdowy gabinet osobliwości, gdzie za drobną opłatą zobaczyć można przerażające wybryki natury. Uwagę młodego chirurga, doktora Fredericka Trevesa, przykuwa główny punkt programu, nazwany przez właściciela „Człowiekiem słoniem”. Deformacje ciała cierpiącego na zespół Proteusza mężczyzny szokują do tego stopnia, że „przedstawienia” nakazem policji zostają odwołane. Treves nie daje jednak za wygraną. Opłaca chciwego Bytesa, zapewnia sobie tym samym możliwość przebadania chorego Johna Merricka, wzbudzając tym nie lada sensację w środowisku medycznym. Poważne stadium choroby połączone z nieludzkim traktowaniem bohatera powoduje konieczność dłuższej hospitalizacji. Treves urządza nowemu pacjentowi pokój w szpitalnej izolatce, większość czasu poświęcając teraz na studiowanie jego przypadku. Szybko odkrywa, że za wyglądem dziwoląga kryje się inteligentna i wrażliwa jednostka, której największym marzeniem jest to, by wieść w miarę normalne życie.

Po premierze debiutanckiej „Głowy do wycierania” w 1977 roku 31-letni wówczas David Lynch szybko zyskał status twórcy intrygującego, na którego z pewnością warto postawić. Zainteresował się nim m.in. George Lucas, oferując możliwość realizacji jednej z części sagi „Gwiezdnych wojen”, oraz Mel Brooks. Ten drugi założył właśnie wytwórnię filmową i zaproponował Lynchowi wyreżyserowanie projektu opartego na autentycznej historii Josepha Merricka. Mężczyzny nazywanego Człowiekiem słoniem, którego deformacje ciała uczyniły zeń prawdziwe medyczne kuriozum w okresie wiktoriańskiej Anglii. Opierając scenariusz na książce Fredericka Trevesa, amerykański reżyser zrealizował refleksyjny film będący – pod płaszczykiem indywidualnej historii – uniwersalną rozprawą o tolerancji, wrażliwości, inności. Uwagę zwracają zwłaszcza dwie główne kreacje – misternie ucharakteryzowanego Johna Hurta w roli tytułowej oraz Anthony’ego Hopkinsa wcielającego się w postać empatycznego lekarza. „Człowiek słoń” odniósł ogromny sukces, był nominowany do Oscara aż w ośmiu kategoriach i pozwolił Lynchowi wypłynąć na szersze reżyserskie wody.