Królowa aniołów

Akcja filmu rozgrywa się równocześnie na dwóch planach – współcześnie i pod koniec XIX wieku. Lekarzowi Jakubowi w czasie jego dyżuru na wydziale intensywnej terapii umiera dziecko, jego pacjent. Wpada w histerię, zaczyna rozpamiętywać swoje dzieciństwo. Jako mały chłopiec został osierocony przez matkę i wychowany przez ojca, z którym nie potrafił się porozumieć. Obecnie Jakub przeżywa trudny emocjonalnie okres swego życia. Coraz bardziej traci kontakt z otaczającymi go ludźmi i narzeczoną Marią. Podejmuje ostatnią próbę ratowania siebie – porywa Marię. Zakneblowaną zawozi do opustoszałej hali. Tam dokonuje w jej obecności swoistej psychodramy, wyrzucając z siebie stłumione frustracje. Wyznaje jej wielką miłość, która zostaje przyjęta przez Marię. Nadzy, wtuleni w siebie rozkoszują się swoją bliskością. W części rozgrywającej się w XIX wieku, przeplatającej się z pierwszą, główną bohaterką jest Maria (ta sama aktorka) – młoda guwernantka, która opiekuje się schorowaną Elżbietą w podeszłym wieku, właścicielką dworu. Z Elżbietą mieszka 40-letnia córka Anna, będąca w ciąży z mężczyzną, który ją opuścił. Zdewociała matka zatruwa życie samotnej córce, która nie może przez to pokochać dziecka mającego przyjąć na świat. Nowy ksiądz w parafii – Jakub (ten sam aktor), w czasie wizyty w dworku jest onieśmielony widokiem Marii. Dziewczyna opętańczo się w nim zakochuje. Ksiądz przerażony wybuchem tak gorących namiętności chce zaprzestać jakichkolwiek kontaktów z guwernantką. Maria, która jest sierotą i nie doświadczyła miłości rodzicielskiej, wyobraża sobie, że Jakub jest jej aniołem.
Mariusz Grzegorzek, reżyser-wizjoner, podpatrujący meandry ludzkiej psychiki, pokazuje bohaterów balansujących na krawędzi histerii. Przyczyny ich problemów upatruje w dzieciństwie, w niezaspokojonej potrzebie miłości i akceptacji. Zdjęcia Jolanty Dylewskiej dodały filmowi plastycznej urody i w powiązaniu z muzyką film pulsuje niezwykłą energią.