Kroniki domowe

Film Leszka Wosiewicza ma formę bardzo osobistego pamiętnika. Narrator, Olo, opowiada pięć epizodów (Pamiętam, Dzień ciotki Dunkierki, Prawdziwa historia niedowiarka Różyłły, Melania, Epilog-Drzewo) z dzieciństwa w galicyjskim miasteczku tuż po II wojnie. Tu właśnie w styczniu 1945 w rodzinie młynarza rodzi się drugi syn, słabowity Olo. Wokół trwa jeszcze wojna. Armia Czerwona idzie na Berlin. A w dziesięć lat później cała rodzina wybiera się do pobliskiej miejscowości na ślub córki ciotki, zwanej na cześć miejsca śmierci jej męża, Dunkierką. Podczas uroczystego obiadu dzieci wsypują do potrawy prochy wuja-bohatera. Na szczęście okazuje się, że był to zwykły popiół z kominka. Goście weselni dzielą się na miłośników dwóch frontowych szlagierów: „Czerwone maki na Monte Cassino” i „Kalinka”. W miasteczku pojawia się partyjny agitator, Różyłło. Aktywista stawia sobie za cel ateizację mieszkańców. Amelia, córka młynarza, siostra Ola, która zamierza wstąpić do klasztoru, postanawia nawrócić partyjniaka. Po swych siedemnastych urodzinach spędza noc z Różyłłą i rano wyjeżdża do klasztoru. W domu Ola zamieszkuje atrakcyjna kuzynka Melania. Po wakacjach ma objąć posadę nauczycielki. W pięknej blondynie kochają się wszyscy chłopcy, lecz ona najpierw romansuje z ojcem Ola, a potem z bratem Ola, studentem Witkiem. Olo rani rozpustną dziewczynę. Ojciec i Witem zawożą ją do szpitala, a potem znikają z miasteczka. W Zielone Świątki Olo widzi białego gołębia i zaczyna lewitować. Zgadza się wrócić na ziemię dopiero na widok ojca, Witka i Melanii. Rodzina znów jest razem.
Na tle kina polskiego drugiej połowy lat 90., naśladującego hollywoodzkie wzorce i schlebiającego niskim gustom „Kroniki domowe” wyróżniają się magicznym, nostalgicznym klimatem. Reżyser prezentuje osobiste spojrzenie na lata pięćdziesiąte, okres swego dzieciństwa. Wydarzenia historyczne są jedynie tłem przeżyć bohatera. Wspaniałe zdjęcia Pawła Edelmana wskrzeszają miejsca, których już nie ma.