Krajobraz po bitwie

Amerykańskie wojska wyzwalają obóz koncentracyjny na terenie Niemiec. Wśród więźniów jest młody Polak Tadeusz. Pisze wiersze i zachłannie czyta. Nie chce brać udziału w sporach rodaków. Już w momencie odzyskiwania wolności Polacy ujawniają wszelkie narodowe przywary. Prezentują konserwatywne przekonania polityczne i wzajemną zawiść. Pobyt w obozie niczego nie zmienił w ich poglądach. Jak wszystkich byłych więźniów obsesyjnie dręczy ich głód. Obfite jedzenie staje się najważniejszą potrzebą. Któregoś dnia na teren obozu przyjeżdżają kobiety. Tadeusz poznaje polską Żydówkę Ninę. Dziewczyna jest oburzona zanikiem kulturalnych form obcowania byłych więźniów. Razi ją prostackie zaczepianie kobiet i wulgarne obżarstwo. Prosi Tadeusza, aby z nią uciekł. On jednak nie może się zdecydować. Nina i Tadeusz przekradają się przez ogrodzenie i wyruszają na spacer po niemieckim miasteczku. Oglądają kościół i cmentarz pełny wzniosłych napisów na nagrobkach. Tadeusz boi się normalnego życia. Nina pomaga mu przełamać lęk i w opustoszałym parku zostaje jego kochanką. Wieczorem oboje wracają do obozu. Tadeusz chce poczekać do zapadnięcia nocy i ukrywa się w rowie. Natomiast Nina próbuje przejść przez dziurę w ogrodzeniu. Hałas budzi amerykańskiego żołnierza. Odruchowo strzela i nieumyślnie zabija Ninę. Tadeusz nie umie wzbudzić w sobie żalu po śmierci kochanki. Dopiero po kilku godzinach, na widok jej ciała, zaczyna odczuwać rozpacz. Po raz pierwszy od lat płacze. Ten płacz pozwala mu na nowo poczuć się człowiekiem. Następnego dnia odjeżdża do Polski.
Wieloletni pobyt w obozie koncentracyjnym nieuchronnie prowadzi do psychicznych dewiacji. Fenomen śmierci staje się dla byłych więźniów powszednim zjawiskiem. Muszą na nowo uczyć się norm współżycia społecznego. Rodzi się pytanie, czy człowiek, który przeżył piekło obozu, będzie umiał kiedykolwiek o nim zapomnieć.