Kocham kino

Małe, puste kino „Jutrzenka” w prowincjonalnym Lubieniu. Jedynym widzem jest kierowniczka Maria Borowska. Ogląda kronikę filmową, w której dostrzega niewidzianego od lat syna Pawła. Paweł odwiedza ją w Lubieniu, by poznać prawdę o sobie. Zaprzyjaźnia się ze swoją matką i pod jej wpływem ulega fascynacji kinem. Dowiaduje się od Joanny, dziewczyny adoptowanej przez Marię, że jego matka w młodości wzięła udział w akcji „piękne dziewczęta na ekrany” i zagrała jedną z ról w filmie „Ręce pianisty”, kręconym w Lubieniu. Paweł ogląda reportaż z planu zdjęciowego, a później wraz z matką również film odnaleziony przez starego kinooperatora. Maria umiera podczas seansu. Po jej śmierci syn poznaje z relacji Jareckiego kulisy krótkotrwałej kariery filmowej matki. Pokochała amanta filmowego Korwina, który grał główną rolę w „Rękach pianisty”, porzuciła męża i syna. Wróciła po dwóch latach, samotna i rozgoryczona. Została kierowniczką kina skazanego na zagładę. Walczyła samotnie o jego przetrwanie. Paweł i jego dziewczyna Joanna kontynuują dzieło Marii i pragną uratować „Jutrzenkę” przed likwidacją. Organizują pokaz „Rąk pianisty”. Sala wypełnia się po brzegi, widzowie w epizodach rozpoznają siebie sprzed lat. Dramatyczny apel Pawła o uratowanie kina, który wygłasza po zakończeniu seansu kończy się tragicznie. Nie zauważa zwarcia instalacji w kabinie projekcyjnej i ginie w płomieniach. W odnowionym kinie „Jutrzenka” chłopak płacze po zakończonym seansie. Joanna go pociesza i tłumaczy, że to był przecież tylko film.
Nastrojowa opowieść o starym, prowincjonalnym kinie. Obraz filmowy daje zwykłemu człowiekowi szansę ucieczki od szarej rzeczywistości w świat pięknych iluzji i marzeń.