Kobieta w kapeluszu

Ewa jest początkującą aktorką, brak jej jednak siły przebicia, tak ważnej w wybranym zawodzie. Podziwia doświadczonego kolegę Ziembińskiego, który przez lata pracy nie stracił godności i szacunku do innych. W teatrze pojawia się reżyser Lewicki. Proponuje Ewie rolę Kordelii w „Królu Learze”. Ewa zaczyna obsesyjnie myśleć o tej postaci. Odwiedza profesorkę ze szkoły teatralnej i rozmawia z nią o istocie aktorskiego powołania. Przyjaciółka załatwia Ewie pracę w filmie. Postać filmowej „kobiety w kapeluszu” jest drobnym epizodem. Bohaterka bezskutecznie usiłuje dowiedzieć się, jakie znaczenie ma ona dla reżysera. Kiedy uzyskuje informację, że najważniejszy jest kapelusz, rezygnuje z propozycji. W jej życiu uczuciowym panuje chłód. Zrywa z mężczyzną, który chce się z nią ożenić, i trudno je nawiązać kontakt z matką. Przeżywa wstrząs, gdy dowiaduje się, że rolę Kordelii powierzono koleżance. W końcu zapada decyzja, że sztuka Szekspira w ogóle nie będzie wystawiona. Brzegiem morza idzie Ziembiński jako król Lear i Ewa jako Kordelia. Rozmawiają ze sobą szekspirowskimi dialogami.
Film ukazuje nierozwiązalny dylemat: od artysty wymaga się wrażliwości, ale w konkurencji zwycięża siła. Wzniosłe wyobrażenia o aktorstwie nie mają nic wspólnego z codziennością tego zawodu. Aktor ma być posłusznym wykonawcą, nie osobowością twórczą. Ważniejsze od talentu okazują się „układy”.