Annie Hall

Alvy Singer, czterdziestoletni nowojorski neurotyczny komik, usiłuje podsumować dotychczasowe życie: dzieciństwo, praca, dwa nieudane małżeństwa, spotkanie – i rozstanie – z fascynującą Annie Hall. Poznali się kiedyś na kortach tenisowych, spodobała mu się jej energia, niezależność, ale i swoista uległość. Historia ich niezwykle burzliwego związku to ciągłe odejścia i powroty, kochają się, ale jednocześnie boją się pełnego zaangażowania w uczucie. Gdy Annie decyduje się jednak wyjechać do Los Angeles, gdzie zamierza nagrać płytę i zrobić karierę jako piosenkarka, Alvy postanawia natychmiast odwiedzić przyjaciela, który niedawno przeniósł się z Nowego Jorku do Kalifornii. To desperackie spotkanie z Annie po drugiej stronie Ameryki nie uratuje jednak ich związku. Po powrocie Alvy napisze sztukę teatralną poświęconą zawiłościom łączących – i dzielących – ich uczuć, a Anny zostanie jego dobrą przyjaciółką. I tylko ciągle powraca to samo pytanie: „czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie”.

Film miał nazywać się „Anhedonia”, Woody Allen zmienił tytuł – za namową dystrybutora – tuż przed premierą. Termin ów oznacza niezdolność odczuwania przyjemności, a więc przypadłość, na którą cierpi główny bohater. To w dużej mierze opowieść autobiograficzna. Allen, wcielający się w skórę Alvy'ego, zanim został filmowcem, uprawiał zawód komika, pisał skecze i sztuki teatralne, a z Diane Keaton, grającą postać tytułową, łączył go burzliwy związek, notabene jej panieńskie nazwisko brzmi Hall, a bliscy zawsze zwracali się do niej Annie. Ten film to nie tylko historia pewnej znajomości, a próba spojrzenia na pokolenie czterdziestolatków – nieprzystosowanych, samotnych w tłumie, po omacku szukających miłości. „Annie Hall” skrzy się dowcipem, ale odnajdziemy tu i tonację bardziej serio. Gdy do tego dodamy aktorski koncert, niekonwencjonalną konstrukcję (mozaikowa narracja, liczne retrospekcje), świetne dialogi, nie dziwi ogromny sukces filmu – u krytyki i u publiczności. Cztery Oscary.