Koronczarka

Béatrice pracuje w zakładzie fryzjerskim. Jest samotna, skromna, skryta w sobie. Całkowicie inna niż Marylene, jej najbliższa przyjaciółka. Właśnie przeżywa rozstanie z kolejnym adoratorem. By dojść do siebie, a i trochę się rozerwać, proponuje Béatrice wypad nad morze. Tam Marylene szybko poznaje przystojnego Amerykanina i wyprowadza się z hotelu. Béatrice zostaje znowu sama. Podczas spaceru spotyka nieśmiałego – równie samotnego – François. Jest studentem. Béatrice imponuje jego rozległa wiedza, ale i wrażliwość oraz delikatność. Po powrocie do Paryża przeprowadza się do niego, wzajemna fascynacja szybko przeradza się w gorące uczucie. Chłopak chce, by rzuciła zakład fryzjerski i rozpoczęła studia, ale Béatrice nie chce zmieniać swego zawodowego statusu. Jest zadowolona z tego, co ma. Ich związek zaczyna przeżywać coraz większy kryzys, tym bardziej że dziewczyny nie akceptują rodzice François. Chłopiec odchodzi, a Béatrice trafia do zakładu psychiatrycznego...

„Przechodzili obok niej, bardzo blisko, ale nikt jej nie zauważył. Bo była jedną z tych istot, których dusza się nie uwidacznia, którą dostrzec może, tylko cierpliwie się przyglądając, ten, kto potrafi patrzeć. W dawnych latach wielki malarz dostrzegłby w niej temat dla rodzajowego obrazu. Zatytułowałby go może «hafciarka», «roznosicielka wody», «koronczarka»...” – takim napisem kończy się ten przejmujący film Calude'a Goretty. „Koronczarka” jest ekranizacją uhonorowanej Nagrodą Goncourtów powieści Pascala Lainé. To jeden z najlepszych, a zarazem najgłębszych psychologicznie portretów kobiecych w dziejach kina. Zrealizowany perfekcyjnie, z urzekającymi zdjęciami Jeana Boffety'ego i muzyką Pierre'a Jansena, skupionym nastrojem oraz pejzażem wewnętrznym przypomina – jak natychmiast po premierze zauważyła krytyka – malarstwo Jana Vermeera van Delft czy prozę Marcela Prousta. Ale największy walor filmu Goretty stanowi kreacja Isabelle Huppert. Nagroda jury ekumenicznego w Cannes (1977).