Ładunek 200

Schyłek ZSRR. Artiom, wykładowca naukowego ateizmu, wraca do Leningradu z odwiedzin u brata, psuje mu się samochód. Profesor szuka pomocy w domku bimbrownika Aleksieja. Gdy wietnamski pracownik naprawia auto, gospodarz zaprasza gościa do stołu, by przy wódce porozmawiać o religii. Profesor odjeżdża, do bimbrownika zagląda młodzieniec, który potrzebuje wódki, by zabawić się z Andżeliką, córką miejscowego sekretarza partii. Młodzian przy alkoholu zapomina o czekającej w samochodzie dziewczynie. Wtedy pojawia się kapitan milicji, który zabija Wietnamczyka, gwałci i porywa Andżelikę. Córka sekretarza odgraża się, że jej narzeczony, który ma wrócić z Afganistanu, pomści ją. Nie wie jednak, że chłopak istotnie wraca z wojny, ale jako „ładunek 200” – w wojskowej trumnie. W tym czasie bimbrownik staje przed sądem za morderstwo, zostaje skazany i natychmiast rozstrzelany. Jego żona w zemście zabija komendanta. Tymczasem Artiom decyduje się ochrzcić.

Wstrząsający film Aleksieja Bałabanowa oparty jest na wydarzeniach autentycznych: w 1984 roku istotnie porwano córkę partyjnego notabla, a porwania dokonać miał chory psychicznie komendant miejscowej milicji. „Ładunek 200” zaczyna się jak komedia obyczajowa, opisująca radziecką rzeczywistość połowy lat 80., między Breżniewem i Gorbaczowem, by rozwinąć się w ponury dramat polityczny z groźnym memento, zapisanym w tytule. Bałabanow sugestywnie przekonuje, że „ładunkiem 200” są nie tyle wracające z Afganistanu wojskowe trumny, ile sam Związek Radziecki – kolos na glinianych nogach, który oddaje władzę w ręce takich osobników jak komendant-morderca, a nie potrafi zapewnić godziwego pochówku poległym bohaterom wojny, których liczba skrzętnie ukryto. Nie brakuje też interpretacji, że ukazana na ekranie analiza społeczna w równym stopniu co do ZSRR odnosi się do putinowskiej Rosji.