Brzdąc

Młoda kobieta podejmuje dramatyczną decyzję o porzuceniu urodzonego właśnie nieślubnego dziecka. W wyniku zbiegu okoliczności niemowlę trafia pod opiekę wędrownego szklarza, który początkowo wcale nie jest zachwycony kłopotliwą perspektywą. Z biegiem czasu mały chłopiec staje się jednak prawdziwą pociechą i jedynym towarzyszem życiowym skromnego trampa. Ma on też swój udział w gromadzeniu domowego budżetu, z dużym wdziękiem wybijając szyby okolicznych domostw, które następnie wprawi, rzecz jasna, jego nieformalny opiekun. Ta ostatnia kwestia będzie stanowiła poważny problem w chwili, gdy o kilkuletnim chłopcu przez przypadek przypomni sobie opieka społeczna, chcąc umieścić go w sierocińcu. Tramp zrobi wszystko, by do tego nie dopuścić. Jednocześnie okazuje się, że opatrzność czuwa nad młodym bohaterem, gdyż po kilku latach odnajduje się jego matka, będąca robiącą karierę śpiewaczką.

„Brzdąc” odegrał bardzo ważną rolę w rozwoju filmowej burleski. Był to kolejny punkt zwrotny w karierze Charlesa Chaplina, ale też całego gatunku, w ramach którego krótkie rodzajowe scenki zostały zastąpione przez pełnospektaklowe widowiska. Zmienia się także nieco charakter konstruowanych fabuł. Dominującą do tej pory groteskę, zarówno w przedstawieniu postaci, jak i ekranowych zdarzeń, uzupełnia charakterystyczny liryczny ton, będący mieszanką akcentów humorystycznych i sentymentalnych, stanowiący od tego momentu Chaplinowski stempel. W „Brzdącu” reżyser, a zarazem odtwórca głównej roli, powraca do klimatów, które sam znał dobrze z trudnego dzieciństwa. Może właśnie za tym kryje się tajemnica znakomitej kreacji kilkuletniego Jackiego Coogana, aspirująca do miana jednej z najlepszych dziecięcych ról w historii kina. Tym samym pieczołowicie realizowany „Brzdąc” (Chaplin nakręcił blisko 50 razy więcej materiału niż znalazło się finalnie w filmie) okazał się wielkim sukcesem.