Tosty po meksykańsku

Bohaterami nagrodzonego Srebrną Muszlą na festiwalu w San Sebastián filmu Fernando Emricke’a są Paloma i jej nastoletni syn, Hector, którzy wyjeżdżają razem na wakacje. Pomimo to, że matkę i syna łączy silna więź, podczas wypoczynku z dnia na dzień zaczynają się od siebie coraz bardziej oddalać. Powodem okazuje się Jazmin, dziewczyna, która zaczyna się interesować Hectorem, należącym dotąd jedynie do matki.
Jazmin odkrywa przed nim świat, w który matka z oczywistych względów nie może go wprowadzić: świat seksualności, zmysłowości, miłości, przygody. Nastolatki zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu, pozostawiając Palomę samą sobie. Zawiedziona i opuszczona matka nie potrafi pogodzić się z tym, co się dookoła niej dzieje, nie umie sobie tego wytłumaczyć, ale podskórnie czuje, że powinna traktować Jazmin jak wroga. Kogoś, kto wkradł się w jej poukładane życie i zaczął burzyć panujący tu porządek, a ponadto próbuje odebrać jej najcenniejszą wartość, jaką w swoim życiu posiada. Odbiera jej syna, będącego także męskim pierwiastkiem, którego tak bardzo brakuje jej z powodu nieobecności u jej boku dorosłego partnera. Dotąd Paloma była pewne, że przez całe życie będzie mogła kontrolować syna zawsze i wszędzie, w każdej sytuacji.
Spotkanie z Jazmin powoli, acz brutalnie uświadamia jej, że Hector nie jest jej własnością, a ona nie ma możliwości zapanowania nad wszystkim, tylko dlatego, że opiekuje się synem sama i poświęca dla niego wszystko. Konfrontacja matki i zabiegającej o względy jej syna nastolatki dostarczy reżyserowi pretekstu do wielu komicznych sytuacji, czyniąc tę historię wolną od patosu i melodramatyczności. Chociaż nadejdą w nim chwile, kiedy Hector zauważy, że istnieje świat poza jego matką, i zapragnie go dotknąć, poczuć, sparzyć się nim, popełnić błędy, które będą piękne właśnie dlatego, że będą jego własnymi błędami.
Film świetnie przyjęty przez widzów i krytykę jest laureatem wielu nagród na prestiżowych, międzynarodowych festiwalach.