Eldorado. Polowanie na legendę. Notatki z wyprawy Jacka Pałkiewicza

Eldorado - legendarna kraina złota, jeden z najbardziej fascynujących mitów w historii ludzkości, od wieków rozpala wyobraźnię poszukiwaczy, którzy od czasów hiszpańskich konkwistadorów próbują znaleźć choćby ślad tej krainy, najdrobniejszy dowód, że naprawdę istniała. Ciekawość i marzenia poszukiwaczy podsycały zupełnie nieprawdopodobne opowieści tych, którzy jako pierwsi dotarli w te regiony południowoamerykańskiego lądu, gdzie miała się ona znajdować - na terenach dzisiejszego Peru. Zaledwie 170-osobowy oddział wojowników pod wodzą niepiśmiennego Francisca Pizarra zawojował obszar dwukrotnie większy od Europy i zamieszkany przez 9 mln ludzi, niszcząc kwitnącą cywilizację. Indianie nie bronili się przed białymi najeźdźcami, traktując ich jak bogów, których nadejście zapowiadała ich religia. Nie rozumieli też ich gorączki złota. Dla ludów prekolumbijskich ten szlachetny metal nie miał wartości materialnej. Używali go do produkcji kultowych dekoracji, wyrobu rytualnych ozdób, a niekiedy nawet wyrobów użytkowych. Kiedy opadły pierwsze emocje, Europejczycy uświadomili sobie, że nowy ląd to nie tylko bogactwa, ale także niedostępne góry, ciężki klimat, zabójcza dżungla, tropikalne choroby i dzikie zwierzęta. Poszukiwaczy i awanturników zachęcała jednak do kolejnych wypraw nowa legenda: o złotym posągu, wyobrażającym władcę jednego z plemion indiańskich, i wrzucanym co roku do jeziora wraz z innymi złotymi przedmiotami. Ów król zwany był z hiszpańska El Dorado - Złoty Człowiek. W poszukiwaniu posągu urządzali wyprawy do krainy Inków m.in. Gonzalo Pizarro, brat Francisca, Gonzalo Jimenez de Quesada, brytyjski podróżnik Sir Walter Raleigh, faworyt królowej Elżbiety I czy - już w XX w. - płk Percy Fawcett, który zaginął bez wieści wraz ze swymi współtowarzyszami. Być może zadziałała tu klątwa rzucona przez inkaskiego wodza Atahulpę na wszystkich, którzy chcieliby zagarnąć bogactwa Inków. O odnalezieniu mitycznego Paititi - zaginionego miasta utożsamianego z legendarnym Eldorado, marzył także od dawna Jacek Pałkiewicz, znany dziennikarz, reporter i podróżnik, twórca survivalu, który w 1975 r. samotnie przepłynął Atlantyk na 5-metrowej łodzi ratunkowej. Założona przez niego w 1983 r. we Włoszech szkoła przetrwania stała się wzorem dla innych ośrodków tego typu. Pałkiewicz współpracował też z rosyjskim Centrum Szkolenia Kosmonautów i uczy elitarne jednostki specjalne strategii przetrwania w różnych strefach geograficznych. Poznał największe dżungle i pustynie naszej planety. W 1996 r. zlokalizował źródło Amazonki. Kierował wieloma międzynarodowymi wyprawami. W skład tej, która wyruszyła na poszukiwanie śladów Paititi, wchodzili Polacy, Rosjanie i Peruwiańczycy. Wielodniowa, wyczerpująca przeprawa przez dżunglę pełną jadowitych węży, dokuczliwych owadów, w parnym, gorącym powietrzu, sprawiała, że nawet najwytrwalsi opadali z sił. Wiele trudu kosztowała wszystkich przeprawa górską rzeką Yunquibaraya, ale jeszcze bardziej wyczerpująca była piesza wędrówka z całym ekwipunkiem już po porzuceniu łodzi. Niekiedy przez trzy dni udawało się uczestnikom wyprawy pokonać zaledwie kilka kilometrów zielonego piekła. Jednocześnie każdy dzień przybliżał ich do celu. To dodawało sił, pozwalało każdego ranka znów ruszyć w drogę. W końcu jednak znużenie wzięło górę. Uczestnicy wyprawy skapitulowali, nie odnalazłszy Paititi. Zdecydowali się zawrócić. Ale nie powiedzieli jeszcze ostatniego słowa. Są gotowi za jakiś czas spróbować ponownie.