Hrabia Henryk

Film o życiu i twórczości romantycznego poety, autora "Nie-Boskiej komedii". Wydarzenia związane z jego osobą widziane są i komentowane słowami samego pisarza, zaczerpniętymi z listów do najbliższych. Wszystkie teksty są autentyczne, nawet te ułożone w dialogi, toczone przez przyjaciół, partnerów, członków rodziny. W programie wykorzystano także fragmenty "Nie-Boskiej komedii". Osią dramatu są przede wszystkim niezwykle emocjonalne stosunki z ojcem, hrabią Wincentym, niegdyś mężnym uczestnikiem wojen napoleońskich, później ugodowym politykiem Królestwa Kongresowego, który haniebnie wsławił się w czasie powstania listopadowego. Postawa polityczna ojca zaciążyła na życiu i twórczości syna. Zygmunt Krasiński urodził się w 1812 roku w Paryżu. Był synem hrabiego Krasińskiego i księżniczki Radziwiłłówny. Ojcem chrzestnym chłopca był sam Napoleon - imię cesarza nosił jako drugie obok imienia Zygmunt. Syn żywił w stosunku do ojca bezgraniczne uwielbienie, ale jego miłość i szacunek wielokrotnie wystawiane były na próbę. Wincenty Krasiński w sprawach społecznych i politycznych reprezentował stanowisko przeciwne opiniom większości rodaków. Kiedy umarł senator Piotr Bieliński, a jego pogrzeb nabrał znaczenia manifestacji patriotycznej, generał nakazał synowi złamać solidarność z kolegami i pójść na wykłady. Zygmunt został obrzucony wyzwiskami, a nawet czynnie znieważony i w rezultacie opuścił uniwersytet. Wspomnienie owej tragedii towarzyszyło mu do końca życia. Młody Krasiński wyjechał na studia do Genewy. Poznał tam Adama Mickiewicza, umocnił się także jego kosmopolityzm. Szczycił się swą polskością i znaczeniem przodków w dziejach narodu, ale język francuski na równi z polskim odczuwał jako rodzinny. Kiedy wybuchło powstanie listopadowe, chciał wrócić do kraju i wziąć w nim udział, jednak stać go było jedynie na gorące pragnienie i patetyczny list do ojca. Długo sobie wyrzucał, że podróżuje po Europie, podczas gdy jego rodacy walczą i giną za ojczyznę. Chorowity od dziecka Zygmunt zaczął mieć problemy ze wzrokiem, groziła mu ślepota. Nękany cierpieniami fizycznymi i brzemieniem swych przemyśleń, dojrzał do sformułowania wizji dziejów Europy. To, co w twórczości Krasińskiego jest najbardziej interesujące i nowatorskie, to jego stosunek do historii i roli jednostki w dziejach świata. Wydana w 1835 roku "Nie-Boska komedia" zawiera stwierdzenie logicznej konieczności, przesądzającej o nieuchronnej zagładzie ustroju XIX-wiecznej Europy. Poemat ten jest rezultatem zarówno osobistych przeżyć, jak i obserwacji stosunków panujących wówczas na kontynencie. Dla romantycznych poetów cierpienia były źródłem natchnienia. Krasiński cierpiał, gdyż uświadamiał sobie rozdźwięk między tworzeniem fikcji artystycznej a rzeczywistym kreowaniem dziejów. Wyrazem skrajnego pesymizmu jest właśnie "Nie-Boska komedia" - dokonał w niej sądu nad sobą: człowiekiem i poetą romantycznym oraz współczesnym mu światem.