Zbigniew Dłubak. Postrzegając

Będzie to opowieść, wypowiedziana głównie w pierwszej osobie, o tym, jak się zmieniało i kształtowało postrzeganie i rozumienie świata przez Zbigniewa Dłubaka. Poczynając od intuicyjnego zachwytu 14-latka nad reprodukcją obrazu, poprzez dawne kontakty ze Strzemińskim i sztuką jego kręgu - aż po świadome wybory i działania na-stępnych dziesięcioleci. Ograniczone ramy filmu w zestawieniu z tak długim życiorysem artystycznym narzucają ograniczenia i konieczność wyboru. Wydaje się, że trzeba będzie odrzucić wątek społecznych zaangażowań i działań artysty, które przynosiły tak znaczące skutki w obronie praw do istnienia awangardy w warunkach ustroju zwanego socjalizmem. Owa gra z władzą, ta niewątpliwie pasjonująca i pełna interesujących faktów aktywność - mniej jest sposobna do prezentacji filmowej. Formuła tego filmu zakładało pominięcie udziału krytyków, niewątpliwie przenikliwych i życzliwych, ale dostrzegających twórczość z nadmiernie oddalonej perspektywy syntez i uogólnień. Chodziło szczególnie, by zbudować ten film na kanwie monologu - o przemyśleniach, o wnioskach, o tym wszystkim, co wraz z malarstwem i fotografią stanowi "trzeci filar" działań Dłubaka, co jest jego refleksją o sztuce. I aby uniknąć raf kostycznego teoretyzowania - materiałem dowodowym będą także zachwycenia i emocje, które stymulowały artystę. Ujmując rzecz po prostu i roboczo, będzie to zwierzenie - "jak się zmieniało moje postrzeganie świata i jak to próbowałem przekazywać w mojej twórczości". Oczywiście - nie ma to być tłumaczenie, jak "pojmować" poszczególne fotogramy czy obrazy. Chodzi o rozmowę na temat pewnych obszarów wrażliwości (oka, umysłu - i serca), z takim odbiorcą - telewizyjnym, który zapewne po północy zechce w takiej rozmowie z artystą uczestniczyć.