...Bardzo przyjemne miasto

Ukraińskiego historyka Wasyla Rasewicza podczas badań nad dziejami starego Lwowa najbardziej zaskoczyło odkrycie, że aż do XVI wieku językiem liturgii w jego świątyniach był niemiecki. Dowiedział się również czegoś ciekawego o swoim mieście przeglądając stare gazety. Oto w czasie I wojny światowej o przypadkach tyfusu zamieszczono maleńką notatkę, za to o dotkliwym braku kawy publikowano ogromne teksty na pierwszych stronach. Tę mentalność stworzyli, żyjąc obok siebie i mieszając się ze sobą Ukraińcy, Polacy, Niemcy, Węgrzy, Ormianie, Żydzi, Rosjanie. Według historyka sztuki i malarza Włodka Kostyrki, ci ostatni w najnowszych dziejach Lwowa nie zapisali się najlepiej. Bo Polacy - oceniając dokonania władzy - zostawili po sobie ładne, przyjemne, wygodne miasto, które potem Rosjanie zaniedbali i zniszczyli. Ukraińcy zaś nie zrobili jeszcze nic. Autor filmu przedstawia kilkoro mieszkańców Lwowa, którzy kolejno opowiadają przed kamerą o swoim mieście, o tym, czym ono jest dla nich, co jest w nim ważne, osobliwe, charakterystyczne czy znaczące. Oprócz wymienionych wcześniej są to: aktorzy Polskiego Teatru, choć nie Polacy - Zofia Iwanowna i Aleksander Owerczuk, artysta malarz Jurko Koch mający w swych żyłach krew niemiecką i polską, prezes Towarzystwa Opieki nad Grobami Wojskowymi we Lwowie Eugeniusz Cydzik, prezes Towarzystwa Lwa Ihor Dobko i historyk kultury żydowskiej Josef Gelston. Prawie wszyscy mówią po polsku, a z ich wypowiedzi wyłania się obraz miasta wielokulturowego, przez wieki kształtowanego przez wiele żyjących i tworzących zgodnie nacji, posiadającego w efekcie jakąś magiczną siłę wpływającą na jego dzisiejszych mieszkańców. Słowom towarzyszą widoki miasta: zakątki piękne i brzydkie, obiekty architektoniczne, jakie zobaczyć można w Wiedniu, Krakowie i Wenecji, prace porządkowe i restauracyjne, a także ciągle jeszcze, mimo wyroku historii i upływu czasu, widoczne na murach polskie nazwy ulic i resztki szyldów.