Historia w brązie

Dzwonią w dni szczególnie uroczyste, żałobne albo radosne. Wzywają do świątyń. Biją na alarm. W czasie wojny przetapiano je na działa, kiedy zaś milkła artyleria, te ocalałe zaczynały triumfalnie dzwonić obwieszczając pokój, a potem dołączały do nich nowe - odlane z dział. Choć wiszą gdzieś wysoko, niewidoczne dla słuchających ich bicia, zwykło się je ozdabiać ornamentami, płaskorzeźbami przedstawiającymi historyczne wydarzenia, dla których upamiętnienia dzwon odlano, napisami informującymi o dacie odlania, okazji lub fundatorze. Jest więc w nich zapisana historia - chwalebne bądź tragiczne momenty w życiu kraju. O niektórych z tych brązowych świadectw naszych dziejów opowiada impresja filmowa, w której narratorem jest Wacław Felczyński, nestor polskiego ludwisarstwa, właściciel odlewni dzwonów w Gliwicach. Zawód odziedziczył po przodkach. Jan, Michał i Kajetan Felczyńscy pod koniec XVIII wieku założyli ludwisarnię w Kałuszu. Pierwszy dzwon odlano w niej w 1808 roku. Potem kałuskie dzwony upamiętniły odzyskanie niepodległości, cud nad Wisłą, śmierć Józefa Piłsudskiego, wybuch II wojny światowej. Przy ich zdobieniach korzystano ze współpracy z tak znanymi rzeźbiarzami, jak Xawery Dunikowski czy Aleksander Borowski. Po zakończeniu wojny jednak ludwisarnia Felczyńskich została za naszą wschodnią granicą. Pan Wacław długo zabiegał o zezwolenie na utworzenie nowej odlewni. W końcu otworzył ją w Gliwicach dzięki prof. Wiktorowi Zinowi, który pomógł mu uzyskać koncesję. Dzwony z gliwickiej ludwisarni upamiętniły m.in. pierwszą wizytę Jana Pawła II w Polsce i narodziny "Solidarności". W filmie Polska historia i dzieje ludwisarni Felczyńskich splatają się w całość złożoną ze zdjęć archiwalnych i współczesnych, pokazujących także pracę ludwisarzy, zmieniającą się na przestrzeni lat dzięki postępowi technicznemu. Obrazom towarzyszy piękna muzyka dzwonów.