Niby to nasze...

Pomorze Zachodnie. Po wojnie przybyli na te ziemie repatrianci z Kresów Wschodnich i przesiedleńcy z różnych rejonów Polski, zwłaszcza tych najbiedniejszych. Zasiedlili poniemieckie domy, przejęli grunty orne, sprzęty i maszyny. Czasy jednak były niepewne. Wielu było przekonanych, że zamieszkali w tych stronach tylko tymczasem i wkrótce wrócą do siebie. Do dziś tęsknią za utraconą małą ojczyzną. Mimo upływu lat i zintegrowania się ludzi o bardzo odmiennych mentalnościach i obyczajach w sąsiedzkie społeczności, ciągle myślą, że domy, w których żyją, i ziemia, którą uprawiają, jest niby ich, lecz tak jakby cudza. Tak myślących ubywa jednak z każdym dniem. Odchodzą w przeszłość. Młode pokolenie zaś - urodzone na Pomorzu dzieci i wnuki dawnych przesiedleńców - czuje się tam już u siebie. Zaczyna się to korzystnie odbijać na wyglądzie wsi i miasteczek. Domy, zaniedbane przez lata niepewności, nabierają nowego blasku. Autor filmu odwiedził z kamerą wieś Dębno Lubuskie i pobliską Smolnicę, gdzie w pięknym pałacu mieści się Zespół SzkółRolniczych. Starzy mieszkańcy - Stanisław Wojniuch z Wileńszczyzny, Józef Godyń z Małopolski, Maria Grajek z Tarnopolskiego - wspominają przed kamerą pierwsze lata życia w nowym miejscu. Młodsi - Tadeusz Grajek, ks. Cezary Mroczek i dyrektor szkoły Henryk Marchlewicz - opowiadają o dniu dzisiejszym swoich miejscowości, integrowaniu się ludzi, gospodarzeniu u siebie.Najmłodsi zaś - uczniowie szkoły rolniczej - w rozmowie z Burkhardem Regenbergiem, przybyłym z Niemiec dawnym mieszkańcem Smolnicy, starają się dowiedzieć, jak kiedyś wyglądały ich strony i jak gość ocenia ich stan dzisiejszy.