Hiroszima, moja miłość

Ona jest Francuzką, przyjechała do Hiroszimy, by wystąpić w antywojennym filmie, on – poznanym w kawiarni japońskim architektem. Spędzają wspólnie noc, dobrze im z sobą, mimo że każde z nich ma uporządkowane życie rodzinne. Dzielą się swymi traumatycznymi przeżyciami sprzed kilku lat. W wyniku zrzucenia bomby atomowej na Hiroszimę on stracił rodziców. Ona także została przez wojnę boleśnie doświadczona. Mając osiemnaście lat, zakochała się – z wzajemnością – w niemieckim chłopcu, który został zabity trzydzieści sześć godzin przed wyzwoleniem jej miejscowości, gdzie on stacjonował jako przedstawiciel armii okupacyjnej. Za zadawanie się z niemieckim żołnierzem została potępiona i ukarana przez społeczność Nevers. Ostrzyżono ją i zamknięto w piwnicy. Ale udało się wrócić do normalnego życia. Uciekła z miasteczka w dniu, w którym zrzucono bombę atomową na japońskie miasto. Kończą się zdjęcia do filmu, pora wracać do domu, choć – jak wyznaje – „odejście jest równie trudne jak pozostanie”.

Alain Resnais, czołowy przedstawiciel francuskiej Nowej Fali, uprawia kino osobne, skrajnie subiektywne, w którym często narrację opartą na przyczynowo-skutkowym następstwie zdarzeń zastępuje logika pamięci. „Hiroszima, moja miłość” jest tego najlepszym przykładem, ale także filmy późniejsze, m.in. „Zeszłego roku w Marienbadzie” (1961), „Muriel” (1963) czy „Opatrzność” (1977). Często filmową narrację Resnais'a łączy się z dokonaniami francuskiej nowej powieści (nouveau roman). Jedną z jej czołowych przedstawicielek była Marguerite Duras, scenarzystka „Hiroszimy, mojej miłości”. Cztery lata wcześniej Resnais nakręcił krótkometrażową „Noc i mgłę”, wstrząsający dokument o Auschwitz. Tym razem temat ludobójstwa uczynił kontrapunktem do opowieści miłosnej, co spotkało się z – łagodnie mówiąc – zróżnicowanym odbiorem filmu. Podobnie jak jego nowatorska forma, w której czas przeszły miesza się z rzeczywistym, realność z wyobrażeniem, wspomnienie z marzeniem. Nagroda FIPRESCI w Cannes (1959).