Z pamięci wyjęte

Witold Skawiński był oficerem Wojska Polskiego, jego żona Maria - nauczycielką. Mieszkali w Jarosławiu, garnizonowym miasteczku na wschodzie. Tu zastała ich wojna. On przeszedł kampanię wrześniową, potem przedostał się na Węgry i do Francji, gdzie dostał się do niewoli. Trafił do oflagu IIC w Woldenbergu. Maria czekała na męża 6 lat. Uczucie, które ich łączyło, pozwoliło im przetrwać nawet najcięższe chwile. Spotkali się ponownie 13 grudnia 1945 roku w Warszawie przy ul. Polnej, w mieszkaniu rodziny przyjaciela, z którym Skawiński wrócił z niewoli. Potem ułożyli sobie inne życie i cieszyli się nim wiele lat. Zbudowali je na uczuciu, które wytrzymało twardą próbę czasu. Witold przez trudne lata rozłąki pisał do Marii listy. Przechowała je w pudełku po czekoladkach, z fiołkami alpejskimi na wieczku. W filmie sięga po tę korespondencję, pożółkłe fotografie, pamiątki przeszłości. Przywołuje z pamięci odległe przeżycia. Oszczędnie komentuje pełne uczuć i tęsknoty listy męża, które opisując życie za drutami, opisują jednocześnie piękną miłość tych dwojga i polski los.