Sen

Wspomnienia powracają jak zły sen. Trudno zapomnieć o rozmiarze tragedii tysięcy niewinnych ludzi, których dotknęła wojna. Wylęknieni, zagubieni, opłakujący stratę najbliższych, żyją w skrajnej nędzy i z obawą patrzą w przyszłość. Ogrom nieszczęść, zniszczone przez bomby domy, pozbawieni nadziei ludzie, którym traumatyczne przeżycia nie pozwalają wrócić do normalności, wyzbyć się strachu. Nawet te najstraszniejsze momenty nie przysłonią jednak piętna, jakie wojna wycisnęła na dzieciach. Im zabrano najwięcej - matki, ojców, braci, siostry, wreszcie beztroskie dzieciństwo. Realizatorzy dokumentu ukazują przerażający obraz tego, co pozostało po wojnie Rosji z Czeczenią. Przygotowywali materiał przez sześć miesięcy, skupiając całą uwagę na pewnym rodzeństwie. Matka miała ich ośmioro, ale jedno z dzieci zaginęło w czasie wojny. Najstarszy syn, dwudziestolatek, wyszedł do miasta i przepadł bez wieści. Podobno dobrzy ludzie znaleźli jego szczątki i pochowali. Teraz najstarsza z rodzeństwa jest kilkunastoletnia Piatimal, która musi opiekować się młodszymi. Po niej w kolejności są: Mowsar, Ibrahim, Mubarik, Makka, Dżochar, Dżabraił - razem trzy dziewczyny i czterech chłopców. Stracili brata i dach nad głową. Podobnie jak inne budynki wokół, ich dom legł w gruzach wskutek wybuchu bomby. Mieszkają w hali zrujnowanej fabryki, śpią pod dziurawymi kocami w barłogach, które służą im również za miejsce do nauki. Lichą strawę gotują sami w osmalonych starych garnkach, zajadają rękoma z jednego talerza ziemniaki i chleb. Luksusem jest butelka najtańszego napoju gazowanego. Są zdani tylko na siebie. Mubarik ma osiem albo dziesięć lat, jest utalentowana artystycznie. Lubi poezję, ładnie tańczy, występuje przed rodzeństwem, śpiewając o miłości i nadziei. Nie tylko ona śni o szczęściu i lepszym życiu. Maluchy są jeszcze za małe na marzenia, ale Dżabraił i Dżochar już wiedzą, czego chcą w przyszłości. Obydwaj interesują się sportem, pragną trenować i odnosić sukcesy. Matka od roku większość czasu spędza w Groznym, czuwając przy szpitalnym łóżku chorego Mowsara. Chłopiec ma słabe serce, przeszedł też już sześć operacji nogi. Lekarze nie dają nadziei na rychłe wyleczenie pacjenta. Sterana życiem kobieta ma tylko dwa marzenia: żeby zapanowała wolność i żeby żył syn.